36 letrat që shtëpia e ankandeve Sothesby do të nxjerrë në ankand dëshmojnë hidhërimin e padurueshëm të divës, ashtu si edhe dëshirën e saj për të mbetur në hije dhe për t’iu përvjedhur industrisë.
Pas dy dekadash nga vdekja e saj, kujtimi për të mbetet akoma i gjallë. Javën që vjen Sothesby do të nxjerrë në ankand më shumë se 100 fotografi të Garbos para se të bëhej e famshme dhe që gjithmonë donte t’i shpëtonte kësaj fame si dhe 36 letra që ylli ia dërgonte konteshës Hörke Wachtmeiste, dëshmi e vetë asaj për trishtimin dhe vetminë e një aktoreje që nuk i përshtatej mjedisit dhe me një nostalgji për vendin e ve,t Suedinë dhe për depresionin nga e cila nuk doli kurrë që e përshkruan mjaft mirë fraza e shprehur në vitin 1932 në filmin Gran Hotel, “Dua të rri vetëm!”
Në këto letra ajo shkruan: Kam menduar shumë për Tistadin, në verë aty kur bie shi dhe kur të kap ajo melankoli e mrekullueshme. Gjithashtu shprehet edhe për përvjedhjen ndaj industrisë së kinemasë dhe famës së saj duke shprehur hapur mungesën e besimit tek vetja dhe tek puna e saj. Në ato letra ka një trishtim të padurueshëm dhe vetmi. Është befasuese se asnjë prej tyre nuk është firmosur. Tek njëra ka një shënim “palaçoja” dhe në vend të firmës përmbajnë skica femrash. Dëshira për të mbetur në hije, larg qendrës së vëmendjes është mjaft ekstreme dhe dikush mund të mendojë se ka diçka shumë të keqe, – analizon Gabriel Heaton, ekspert i dokumentacioneve të Sothesby.
Një thirrje e heshtur
“Jam pothuaj gjithmonë vetëm dhe flas me veten. Shkoj në plazh, shëtit dhe kjo është gjithmonë e mrekullueshme, por vetëm kaq.” – kishte shkruar në 1939 duke manifestur izolimin e saj në Beverly Hills. Mes shumë të tjerave ka gati 200 fletë dhe 22 zarfe që i referohen me ironi historisë së dashurisë së Eduardit VIII të Anglisë me Wallis Simpson, dashuri që e bëri mbretin të abdikonte fronin britanik: “E dashur zonja Simpson, tani ditët tuaja të heshtjes kanë mbaruar. Do të përndiqesh kudo që të shkosh.
Shpresoj që fotografitë t’ju trembin shumë sa ta lini mbretin tim të qetë.” Në vitin 1945, pas dështimit të filmit “Gruaja me dy fytyra”, Grabo shkroi: “E kam konsideruar një film që mund të përpiqesha ta bëja, por nuk e di. Koha lë gjurmë tek fytyrat dhe tek trupat tanë.” Përkthyesja e letrave nga suedishtja shprehet kështu: “Kalova dy ditë e mbyllur në një dhomë me letrat dhe më kapi trishtimi. Njerëzit më pyesnin nëse isha mirë dhe më vinte t’u përgjigjesha: Më lini të qetë!”