Disa djem të ri, të fortë, të sigurtë në mendësi, iu bashkuan luftës çlirimtare në vitet e 90-ta të shekullit të kaluar. Ishte fat i tyre dhe i tërë popullit që luftën e kurorëzoi me fitore aleanca euro-atlantika NATO. Për heorizmin e dëshmorëve e veteranëve të vërtetë të luftës duhet gjithmonë, dhe luftëtarëve, pa asnjë rezervë të jepet rrespekti maksimal.
Por çka të mendojmë për as edhe një përqind të këtyre djelmoshave të atëhershëm që paslufta i bëri multimilionerë? Zemër, shpirt e fuqi për të luftuar gjithsesi nuk po dyshon askush që s’kanë pas. Por, nëse pas luftës ishin punësuar me ndonjë rrogë maksimale, edhe po të ishte ajo rrogë me standarde maksimale të Evropës përendimore apo ShBA-së, përsë llogaria asesi nuk del e nuk përputhet me pasuritë marramendëse që ky grusht i njerëzve ka krijuar prej vitit 1999 e deri më tash.
Dhe, pasi që vodhën, rrjepën Kosovën për 20 vjet me radhë, kohët e fundit po kërkojnë përbashkim të të gjitha forcave politike, dhe kjo kërkesë nuk po shihet që është për të mbrotur apo shërbyer atdheut, por për të ruajtur lëkurat e disa prej tyre.
Kosovës mund edhe t’i vijnë ditë të vështira, por këta njerëz që kanë bërë veten shënjestër duke trashur dosjet e tyre në duart e ndonjë armiku tonë, do të duhej që të largohen menjëherë nga aktivizmi i tyre në politikëne Kosovës, deri te i fundit.
Edhe pse shumë prej tyre dyshohen për hajni, haraq e ndoshta edhe krime të paqes, atdheu do të duhej të ju siguronte një pension material prej 1.000 euro në muaj për secilin. Gjithashtu vendi ynë do të duhej të ndërtojë disa kamp-shtëpiza në ndonjë hapësirë të bregdetit Shqiptarë, që këta luftëtarë t’ia “shohin hajrin” rërës së bregdetit Adriatik ose Jon, duke u “parit” gjatë verës.
Kosova nuk ka kohë që për fatin e një grushti të njerëzve, të izolohet e te shikohet si fajtore në skenën e politikës ndërkombëtare. Sa më gjatë që ky grusht i njerëzve qëndron në politikën e atdheut tonë, aq më tepër Serbia do të ketë sukses të shtirret si viktimë e luftës së para 20 viteve në Kosovë.