Mosdekretimi i kandidaturës së Sandër Lleshit si ministër i Brendshëm nga ana e presidentit Meta, padyshim që ka për arsye Ramën.
Vetë Lleshi, është ndër ata të rrallë figura pa cen, pa pikëpyetje mbi integritetin moral, të vetmet që i duhen kreut të shtetit për të vënë firmën.
Dyshimi a bindja se ai mundet mos ta bëjë siç duhet ministrin e Brendshëm, nuk ka të bëjë me kriteret kushtetuese për të cilat kërkohet dekretimi. Ndaj dhe ky akt i paprecedend i Metës, e rikthen atë në shah – mat-in me Ramën (siç dhe vetë ky i fundit e potencoi), shah të cilin e kanë luajtur prej kur nisën ta kuptojnë se diçka shumë e thellë i ndan më shumë se i bashkon.
Ndarja e tyre më e madhe do ishte pas zgjedhjeve të 2009-ës, reflektuar dy vjet më pas në zgjedhjet lokale, ku pas largimit nga Bashkia Rama do shkruante Kurban-in e tij, me ca faqe kushtuar dhe Ilir Metës.
Aty, në stilin e tij origjinal e të pakonkurrueshëm, Rama do i bënte një portret njeriut që i kishte dhënë dy goditje: lënien në opozitë pas koalicionit me Berishën dhe investimin e fortë krah Bashës për ta nxjerrë nga Bashkia.
Sot, kur fërkimet mes tyre duket se janë rikthyer sërish, ndonëse pa zhurmë, është rasti të kujtohet se si është parë Meta nga Rama, në një qëmtim psikologjik mbi mënyrën e tij të të menduarit politik.
Më poshtë janë dy pasazhe nga skalitja që Rama i bën Metës në Kurban. Një gjë e ngjashme nuk ekziston nga kahja tjetër. Meta e ka akuzuar Ramën gjuhëlëshuar në një moment, por përsa më poshtë nuk është fjala për akuzë; është fjala për një përshkrim karakterial.
“Duke e njohur mirë Ilir Metën, paqëndrueshmërinë e tij, paranojën se çdo njeri që ka pranë kërkon t’ja hedhë dhe delirin e lindur bashkë me LSI-në për të future një sferë të madhe në një sferë të vogël, që i ngrinte krye sa herë ngacmohej prej të qënit në paqe e sidomos prej komplienteve pa karar a thashethemeve me zarar që i bënte shpura e pandarë e servilëve të tij, injorantë deri në dhimbje e dallkaukë deri në bezdi, me të cilët është rrethuar tradicionalisht për t’u mbrojtur nga ata pak bashkëpunëtorë me mend që ka pasur afër…”
“Duhet një penë që unë s’e kam për ta vizatuar me fjalë portretin e Ilir Metës kur është i gjithi i pushtuar prej sekëlldisë së dyshimit dhe frikës që i shkon deri në kockë dhe ia paralizon lidhjet mes trurit, figurës e zërit, fytyra i buzëqesh e sytë i lëvizin ngado për të mos ndaluar mbi fytyrën e të dyshuarit në karrigen përballë, njërën dorë, atë pa celular, e vë në mes duke kapur rripin e pantollonave, fjalitë që thotë janë të rralla, tek-tuk dhe pa asnjë lidhje me bisedën, një mërmërimë në formë ‘ë’-je të zvargur që i del hera-herës sikur njëkohësisht ndjek bashkëfolësin e i thotë vetes, po të dëgjoj po s’të flas dot tani, çohet për një telefonatë po pa lidhje, ulet prapë, derisa në fund, pasi dëgjon e dëgjon, plas parpritmas në një të qeshur buçitëse me kokën e shtriqur pas e supet që tunden nga gazmendi, pastaj dëgjon dhe njëherë të njëjtën gjë nga ana e bashkëbiseduesit të sëkëlldisur po ashtu ngaqë s’i vjen asnjë valë tjetër veç dyshimit të përçuar nga çdo pore e Ilirit dhe çohet duke thënë gjithnjë një frazë që lidhet me një ‘mirë do flasim’”.