Nga Roberto Saviano
Për momentin është vetëm një njoftim, ai i sjelljes së rreth 36 mijë emigrantëve në dy qendra paraburgimi në Shqipëri. Një i ndërtuar për menaxhimin e procedurave kufitare, pra identifikimin, origjinën, vizitat mjekësore. Një tjetër për të ndaluar emigrantët në pritje të riatdhesimit. Por si të gjitha gjërat e tjera që ka bërë kjo qeveri, është thjesht një reklamë elektorale. E shtrenjtë, megjithatë, dhe e paguar nga taksapaguesit. Për këtë disponueshmëri, Shqipërisë do t’i jepet një shumë, vetëm paraprakisht, prej 16 milionë eurosh.
Kjo marrëveshje jo vetëm që nuk do të çojë në asgjë, por do të jetë një kosto shtesë në aspektin ekonomik dhe logjistik për Italinë. Dhe e gjithë kjo do të bëhet si zakonisht në lëkurën e emigrantëve.
Para së gjithash, duke qenë një marrëveshje ndërkombëtare, ajo duhet të kalojë në Parlament. Por qeveria deklaron se, bazuar në Traktatin e Miqësisë ndërmjet Republikës Italiane dhe Republikës së Shqipërisë të vitit 1995, ajo nuk do të jetë e nevojshme. E rreme, një marrëveshje ndërkombëtare e këtij lloji kërkon gjithmonë mbikëqyrje parlamentare. Ai duhet të miratohet me votim të Dhomës.
Kjo marrëveshje është krejtësisht e palogjikshme, e bërë me nxitim dhe në mënyrë amatore.
Një problem juridiksioni
Problemi kryesor është juridiksioni. Në fakt kjo do të ndodhte: juridiksioni italian do të shtrihej në një territor joevropian përmes një shtrëngimi duarsh të thjeshtë mes Giorgia Melonit dhe Edi Ramës. Kjo do të thotë se në ato qendra nuk do të zbatohen më ligjet shqiptare, por ato italiane. Edhe nëse qendra ndodhet në Shqipëri. Të qëndrosh brenda atyre kufijve, kufijve të qendrave të paraburgimit, do të jetë si të jesh në të gjitha aspektet në territorin italian. Por e gjithë kjo brenda Shtetit Shqiptar.
Një rëndim absurd.
Kush do të vendosë për lirinë personale të migrantit që pret të riatdhesohet? Kush do të vendosë për kërkesën tuaj për mbrojtje ndërkombëtare? Një gjyqtar italian, siç e thamë sapo. Por cila? Zgjedhur në bazë të çfarë? Përcaktimi se kush është gjyqtari kompetent është parimi bazë i ligjit. Por qeveria italiane nuk i përgjigjet këtij parimi bazë.
Përzgjedhja e brishtësive
Ashtu siç nuk thotë se kush do t’i përgjigjet kërkesave të emigrantëve për azil. Çdo azilkërkues që shpëtohet nga një anije ushtarake italiane – e cila për rrjedhojë përfaqëson territorin italian – ka të drejtë të aplikojë për mbrojtje ndërkombëtare në Bashkimin Evropian. Megjithatë, nëse ky person çohet në një vend jo të Bashkimit Evropian, si garantohet kjo e drejtë?
A do të kenë njerëzit akses në të gjitha shërbimet që duhet të sigurohen, si avokatë, përkthyes, komisione territoriale, ndërmjetës etj.? Kush do të kujdeset për ruajtjen e standardeve evropiane për pritjen dhe të drejtat? Kush do t’i sigurojë këto të drejta?
Dhe sërish, si e vendosni se kush do të transferohet në Shqipëri? Qeveria ka specifikuar se të miturit, gratë dhe subjektet vulnerabël nuk do të transferohen në qendra . Por nga bordi i një anijeje, si mund të dallosh nëse një person është i prekshëm apo jo?
Do të shohim nëse dhe si është antikushtetuese kjo marrëveshje dhe do të na thonë përgjegjësit. Por me siguri mund të themi se është e padobishme politikisht dhe organizativisht. Bëhet fjalë për qendra shumë të shtrenjta, të cilat do të kërkojnë përpjekje të konsiderueshme logjistike. Në fund, megjithatë, jo vetëm që nuk do të përmirësojnë menaxhimin e flukseve në Itali, por do të përkeqësojnë problemet ekzistuese.
Numra që nuk mblidhen
Le të shohim numrat. Në protokoll qeveria shkruan se në qendrat shqiptare mund të strehohen maksimumi 3 mijë persona në të njëjtën kohë. Giorgia Meloni saktësoi se çdo muaj do të transferohen 3 mijë persona, gjithsej 36 mijë në vit. Pra 36 mijë riatdhesime çdo vit . Nga cili cilindër vjen ky numër?
Vetë ministri Matteo Piantedosi, duke folur në Kuvend rreth një muaj më parë, pranoi se shifrat reale janë shumë më të ulëta për momentin. Nga janari deri në tetor të këtij viti, Italia ka riatdhesuar 3,471 emigrantë. Një vit më parë, në të njëjtën periudhë, vetëm 2800. Më shumë se 3 mijë në muaj. Këto shifra janë thjesht të fryra për të sugjeruar se qeveria po menaxhon dhe zgjidh çështjen e migracionit, gjë që nuk po ndodh aspak.
Premtime të rreme për riatdhesimet
Emigrantët në pritje të riatdhesimit do të mund të qëndrojnë në qendra deri në maksimum 18 muaj. Kryeministri shqiptar Edi Rama saktësoi se me skadimin e këtij afati, Italia do të duhet t’i rikthejë në territorin e saj, nëse nuk ka arritur t’i riatdhesojë ndërkohë.
Gjë që ka shumë pak gjasa, duke qenë se ata kurrë nuk kanë arritur të riatdhesojnë kaq shumë njerëz. Pra, për të qenë të qartë, kur të kalojnë 18 muajt, emigranti i ndaluar në Shqipëri duhet të kthehet në Itali. Dhe në fund ai do të jetë në rrugë në Itali, siç ndodh edhe sot. Me, përveç kësaj, kostot e transferimit të këtyre njerëzve nga një vend në tjetrin. Një strategji e turmës.
Natyrisht Giorgia Meloni i di të gjitha këto, por hesht për këto shifra dhe për këto fakte, sepse në të kundërt do të pranonte se ai me Shqipërinë është një operacion krejtësisht i kotë.
Italia pretendon të jetë një nga ekonomitë më të mëdha në botë dhe ka një kapacitet logjistik dhe pritës pafundësisht më të madh se një vend si Shqipëria. Ky operacion nuk ka kuptim në asnjë nivel, është thjesht propagandë. Është thjesht një reklamë tjetër elektorale.
Krimi i organizuar shqiptar
Dhe në fund, çfarë do të ndodhë në Shqipëri kur të nisë ky projekt? Kush mendoni se do të menaxhojë ardhjen, prokurimin, mensat, në disa raste edhe arratisjet nga këto qendra? Familjet mafioze shqiptare.
Rreziku që krimi i organizuar shqiptar të marrë pjesë në këtë operacion është shumë i lartë.
Pa kontroll të drejtpërdrejtë, siç dihet, kujt do t’i shkojë financimi italian?
E pamë me Turqinë, me Tunizinë, me Libinë. Transferimi i kontrollit të kufijve tuaj nuk çon aspak në siguri më të madhe, nuk çon aspak në një kapacitet më të madh menaxhues, ai sjell vetëm tmerrin e padrejtësisë, torturës, korrupsionit.
Ne po lëvizim fizikisht kufijtë tanë në një vend tjetër: nga ana operacionale e gjithë kjo nuk do të përkthehet në një efektivitet më të madh në mbrojtjen e këtyre kufijve, por do të thotë shitje e tyre. Duke larë duart prej tij, duke u përpjekur të detyroni të tjerët të bëjnë punën e pistë. Nga njëra anë, emigrantët do të paguajnë për të gjitha këto.
Nga ana tjetër qytetarët, të cilët mashtrohen dhe grabiten. Burimet ekonomike do t’u hiqen për t’u investuar në qendrat e paraburgimit në Shqipëri. E cila, megjithatë, nuk do të jetë e dobishme.