Nga Adrian Thano
E vërteta është se, sot, shumë shqiptarë nuk çuditen fare, edhe pse kanë një mijë arsye ta bëjnë një gjë të tillë kur shohin çfarë shohin dhe dëgjojnë kë dëgjojnë t’iu bëjë moral dhe t’iu tregojë rrugët e së ardhmes.
Këta shqiptarë nuk çuditen sepse anormaliteti është aq i pranishëm në jetët e tyre saqë ka nisur të fitojë qytetarinë.
Mirëpo, janë një pjesë e shqiptarëve që, jo vetëm çuditen por edhe lemerisen kur shohin se para tyre, në sytë e tyre, në kundërshtim me arsyen dhe moralin e tyre, ndodhin gjëra që vijnë në kundërshtim me formimin e tyre dhe me respektin që ata kanë për të drejtën dhe të vërtetën.
Nëse këta qytetarë janë edhe më të mençurit, atëherë thënia e Sokratit “Mençuria qëndron në të çuditurit” u shkon për bukuri.
Sot, fjalën e kam për çuditë që na i shkaktojnë të ashtuquajturat “kompani lobimi”, aktiviteti i të cilave I zbuluar nga disa artikuj të një reviste amerikane ditët e fundit, shpjegon pse gjatë këtyre viteve disa “përfaqësues të huaj”, me qëndrimet dhe sjelljet e tyre mbërrijnë deri në fyerjen e inteligjencës së njeriut normal.
Natyrisht që një popull i pjekur dhe dinjitoz nuk duhet të presë receta nga të huajt për çdo gjë dhe, aq më pak, t’i konsiderojë të huajt si të dërguar të Perëndisë në tokën e tyre. Të mësosh nga eksperienca e huaj është mençuri, por, t’i kalosh fjalët dhe sjelljet e të huajve në filtrin e arsyes është tregues i dinjitetit personal dhe kombëtar. Fatkeqësisht shqiptarët nuk janë të lirë ta bëjnë këtë për shumë arsye historike dhe jo vetëm.
Për shembull, pavarësisht lirisë së kufizuar, shqiptari i përgjegjshëm është çuditur në të shkuarën e afërt dhe ende sot kur vëren se ndërkohë që janë të rreptë e të ashpër me shumë rishtarë të mëkatit, diplomacia perëndimore “rreh me pambuk” Sali Berishën.
Qysh herët shqiptarët kanë filluar të ngrenë pikëpyetje për sjelljet dhe qëndrimet e diplomatëve të huaj mbi të.
Por pas vrasjeve të 21 janarit, pyetjet janë shpeshtuar. Përgjigjet që marrin qofshin me vend, qofshin të lëshuar kuturu po zënë vend në vetëdijen e popullit. Ka ardhur koha që këtë realitet miqtë e vërtetë të Shqipërisë ta njohin dhe vlerësojnë.
Shqiptarët kanë nevojë për ndëshkimin e politikanëve që kanë abuzuar dhe abuzojnë me pushtetin, por mbi të gjitha kanë nevojë për ndëshkimin e Sali Berishës.
Me gjithë vullnetin e mirë që ia njohim sot e mot ambasadorit amerikan për Reformën në Drejtësi, më duhet të them se qëndrimi i tij dhe jo vetëm i tij, kur bëhet fjalë për Sali Berishën duket sikur nuk i kullon, por i turbullon edhe më shumë ujërat e politikës tek ne.
Qëndrimet as mish, as peshk ndihmojnë vetëm peshkun e madh të hajë të vegjlit. Për Berishën duhet folur shkoqur dhe nevoja e ndëshkimit të tij duhet theksuar përditë, ndryshe dihet çfarë ndodh. Historia jonë e pas 90-s flet qartë.
Padyshim që ndëshkimi ligjor i çdo krimineli është detyrë e institucioneve shqiptare, por qëndrimet e diplomatëve për këtë çështje, veçanërisht në kushtet e sotme të shoqërisë shqiptare janë domosdoshmëri.
Ato do ta forconin tek shoqëria e trazuar shqiptare besimin se qëndrimet e diplomacisë perëndimore përcaktohen nga parimet demokratike dhe jo nga xhepi i lobistëve të fshehtë apo të hapur.(dita)