Fakti që Sali Berisha ishte një nga dy kandidatët për postin e ministrit të Shëndetësisë në vitin 1985, me propozim të vetë Komitetit Qendror të PPSH, tregon qartë që ai ishte një figurë e besuar nga nomenklatura e regjimit komunist.
Askush që nuk ishte i lidhur ngushtë me strukturën politike dhe ideologjike të partisë nuk mund të hynte në listat e tilla. Kjo e bën paradoksale pretendimin e mëvonshëm të Berishës si lider i lindur i demokracisë, sepse ai ka qenë vetëprodukt i elitës së diktaturës.
Kandidatura për ministër është tregues i integrimit të thellë në sistemin e PPSH-së
Nuk bëhet fjalë për një thjesht “mjek të dalluar” apo një figurë teknike, por për një emër të shqyrtuar politikisht nga Drejtoria e Kuadrit dhe PPSH-ja. Kjo nënkupton se Sali Berisha kishte kaluar jo vetëm filtrat profesionalë, por edhe ata ideologjikë – një kriter thelbësor në regjimin e Hoxhës.
Prandaj, pretendimi i mëvonshëm për një rol kritik ndaj diktaturës është jo vetëm i pabazë, por edhe historikisht i rremë.
Afërsia me familjen Hoxha dhe me Hysni Kapon si simbol i privilegjit dhe përkatësisë
Përzgjedhja si mjek personal i Hysni Kapos dhe më vonë afërsia me familjen e Enver Hoxhës nuk janë çështje “rasti”, por indikatorë të besimit politik dhe përkatësisë së qartë ideologjike. Në një regjim paranoid si ai i Shqipërisë komuniste, askush nuk i afrohej lidershipit pa kaluar filtrin e bindjes totale ndaj partisë. Prandaj, kjo e bën të qartë se Berisha ishte jo një kundërshtar, por një mbështetës i sistemit.
E kaluara si pjesë e sistemit delegjitimon moralin e tranzicionit
Roli aktiv i Berishës brenda strukturave të regjimit e bën të diskutueshëm legjitimitetin moral të drejtimit të tij politik pas rënies së komunizmit. Demokracia nuk mund të ndërtohet mbi themelet e hipokrizisë historike, ku një figurë që ka qenë gati të bëhet ministër në një sistem diktatorial, më pas paraqitet si shpëtimtar i pluralizmit.
Trashëgimia e pazgjidhur e tranzicionit shqiptar
Ky dokument është një dëshmi se në Shqipëri, tranzicioni demokratik nuk nisi me një ndarje të qartë me të kaluarën, por me riqarkullimin e figurave të vjetra në rol të ri politik. Kjo është arsyeja pse korrupsioni, mungesa e drejtësisë dhe pandëshkueshmëria janë ende plagë të hapura, sepse njerëzit që mbollën frikë, sot flasin për liri./Nga Simon Hado