Vendimi i Komisionit të Venecias për mandatin e Xhaçkës i hapi telashe Mulit.
Gaz Bardhi këmbëngulte se duhet të shpallnin “fitoren” sepse Komisioni kishte thënë që vendimet e Gjykatës Kushtetuese duhet të zbatohen.
Nga ana tjetër, Oerdi kundërshtonte:
– PS na ka bërë me hile. Ka pyetur Venecian nëse vendimi i Gjykatës na detyron si Parlament për mënyrën se si votojmë, dhe ata kanë thënë jo, nuk ju detyron dot.
Muli, i shqetësuar, thirri Lelon për të vendosur si ta paraqisnin situatën në publik.
– Duhet të bëjmë kujdes, – tha Lelo. – Duhet të themi që Gjykata vërtet nuk e detyron Parlamentin, por ama Edi Rama e detyron. Ai po e detyron shumicën të mos e shkarkojë Oltën. Kaq na duhet. Pjesa tjetër nuk na intereson.
– Shumë mirë! – tha Muli i lehtësuar. – Ky është shpëtim. Se në parim ne nuk i njohim këto vendimet e Gjykatave kur janë kundër nesh. S’kemi pse u themi të tjerëve t’i njohin.
– Po pra, duhet kujdes, – këmbënguli Lelo. – Përndryshe, na thonë: Doktori nuk njeh vendimet e SHBA, të Britanisë së Madhe, të SPAK-ut dhe të Gjykatave. Pse ne duhet t’i njohim këto të Venecias?
– Atëherë, u vendos! – tha Muli. – Që të jemi koherentë me qëndrimet tona, ne do deklarojmë se në këtë vend prokuroria, Gjykata Kushtetuese dhe gjykatësit janë Edi Rama. Ai mbron Xhaçkën. Kaq! Të tjerat nuk kanë rëndësi.
– Po, – pranoi Lelo. – Kështu është më e thjeshtë. E kupton çdo demokrat.– Atëherë, ky të jetë qëndrimi ynë: ai që po përpiqet të dënojë Berishën, po mbron Xhaçkën.
– Duhet sqaruar që “Ai” është Edi Rama, – tha Lelo me kujdes. – Se po e lamë me “Ai”, këta demokratët tanë mund ta ngatërrojnë me Blinkenin.