“Nuk do ta besosh këtë gjë, por ti ishe sa pëllëmba ime dikur. Unë të ngrija dhe i thoja mamasë tënde : “Ky djalë do të bëhet djali më i mbarë në botë. Ky djalë do të bëhet dikush, më i mirë se çdo person tjetër”.
Pastaj ti u rrite si një djalë i mbarë. Ishte shumë bukur të të shihnim të rriteshe. Çdo ditë ishte si një privilegj, derisa erdhi koha që ti u rrite dhe duhet t’ia dilje vetë mbanë në jetë, gjë që e bëre, por diku gjatë rrugës, ti ndryshove. Ndalove së qenuri vetvetja. Ti fillove të lejosh të tjerët të të drejtojnë gishtin e të të thonë se ti nuk je i mirë dhe kur gjërat u vështirësuan, ti ia hodhe fajin dikujt tjetër e jo vetes.
Dua të të them diçka që ti e di tashmë. Bota nuk është një fushë e bukur me lule. Është e mbushur me sfida dhe nuk do t’ia dija aspak se sa i fortë je. Do të të godasë fuqishëm, do të të rrëzojë në gjunjë dhe do të të lërë në atë pozicion, derisa ti ta lejosh. As unë, as ti, askush tjetër nuk mund të të godasë aq shumë sa jeta. Nuk ka shumë rëndësi se sa fort i godet të tjerët, por se sa fort të godasin ty dhe ti sërish ecën përpara. Kështu përcaktohet fitorja!
Ndaj, nëse e di se sa vlen, kërko gjërat që meriton në jetë. Por ti duhet të përpiqesh gjithmonë të triumfosh, jo të drejtosh gishtin drejt të tjerëve dhe të thuash se nuk ia dole dot për shkak të atij, apo asaj, apo kujtdo. Frikacakët e bëjnë këtë gjë dhe ti nuk je frikacak. Ti je më i mirë se aq. Unë do të të dua gjithmonë, pavarësisht gjithçkaje që ndodh. Ti je djali im dhe ke gjakun im. Ti je gjëja më e mirë e jetës sime. Por deri në momentin që ti të nisësh të besosh tek vetja, nuk ke për të pasur një jetë”.