Nga Jordan Weissmann
Javën e kaluar, Wall Street Journal publikoi një investigim shqetësues mbi borxhin e madh që studentët grumbullojnë ndërsa ndjekin gradat master në universitete elitare në fusha si drama dhe filmi, ku perspektivat e punës janë të kufizuara dhe shanset për të bërë para me të cilat të shlyejnë borxhin e tyre janë të vogla. Për shkak se u përqendrua në programet e MPJ në shkollat e Ivy League – një student grumbulloi rreth 300 000 dollarë kredi për të ndjekur studimet për skenarist – artikulli rrotullohet rreth klasave krijuese në Twitter. Por kjo gjithashtu vuri në dukje një zhvillim më thelbësor, shqetësues në botën e arsimit të lartë: Për kolegjet dhe universitetet, gradat master në thelb janë kthyer në një skemë me të cilën bëhen para, ku kufiri midis arsimit fitimprurës dhe atij jofitimprurës është mjegulluar plotësisht. Ka, sigurisht, programe të mira, si dhe ato të këqija, por e sheh nga afër kupton qartë që ka një problem sistemik.
Pak kanë shkruar në mënyrë më bindëse për këtë temë sesa Kevin Carey, drejtor i programit të politikës arsimore në New America. Si gazetar dhe pjesëtar i një ekipi think-tank, ai ka argumentuar për vite me radhë se “universitetet i shohin programet e masterit si “lopë” nga të cilat mjelin para”, dhe tregoi se si edhe shkolla si Harvard ofrojnë me sukses programe grabitqare. Rritja e mësimit online vetëm sa e ka rënduar problemin, duke i lejuar universitetet të paraqesin markat e tyre në shkallë kombëtare dhe ndërkombëtare në mënyrë që të regjistrojnë studentë në një shkallë industriale.
Në vitin 2019, Carey i hodhi një vështrim ngritjes së të ashtuquajturve menaxherë të programeve në internet, ose OPM-të – kompanitë private si 2U që universitetet kryesore nga Yale në shkolla të vogla si Universiteti i Oregonit Concordia i përdorin për të ndërtuar ofertat e tyre online. Këto kompani hartojnë dhe operojnë kurse në emër të shkollave – ndonjëherë në thelb ofrojnë një klasë në “kuti” – që universiteti mund t’i godasë me markën e tij. OPM-ja atëherë merr sa 70 për qind e të ardhurave nga shkollimi. Këto para financohen kryesisht nga huatë qeveritare, të cilat mund të mos kthehen kurrë më.
Pasi lexova artikullin e Journal, bisedova mbi gjendjen aktuale të tregut të masterit, dhe çfarë duhet bërë për ta rregulluar atë.
Unë ndihem sikur ju keni qenë duke ndërtuar në mënyrë metodike këtë tezë – të cilën ju kurrë nuk do ta vendosni këtë troç – që diplomat master janë në thelb mashtrimi më i madh në arsimin e lartë dhe duket se universitetet prestigjioze jofitimprurëse janë në gonxhitet së bashku me fitimet . A thua se është një përshkrim i saktë i marrjes tënde në këtë pikë, apo e kam shtrembëruar atë në mënyrë të egër?
Ndoshta mashtrimi më i madh në arsimin e lartë mbeten certifikatat njëvjeçare të ofruara nga kolegje të errëta fitimprurëse që kushtojnë rreth 25 000 dollarë dhe nuk të japin një punë. Diplomat master janë ndoshta nr. 2 në këtë listë. Sigurisht, brenda kufijve të kolegjeve që nuk janë ligjërisht fitimprurëse, ato janë mashtrimi më i madh deri tani.
E drejtë, dhe ajo që i bën diplomat master pak më ndryshe nga programet njëvjeçare të certifikatave që ofrohen nga shkollat e natës është se ato po dorëzohen nga universitetet e Ivy League dhe shkollat online.
Në disa mënyra, ato janë më të ngjashme sesa mund të duken. Shumë prej tyre janë programe certifikimi një vjeçare. Ne nuk i quajmë kështu. Ne i quajmë ato master, por kjo është pjesë e problemit. Në fakt ato janë shpesh programe njëvjeçare të orientuara drejt punës që financohen shumë nga borxhet, të tregtuara në mënyrë shumë agresive përmes reklamave në internet. Ata synojnë të ofrojnë mundësi shumë specifike ekonomike në një fushë të caktuar. Thjesht njëra u tregtohet studentëve që sapo kanë mbaruar shkollën e mesme dhe tjetra u tregtohet njerëzve që sapo kanë mbaruar studimet bachelor, por përveç kësaj, nuk ka gjë tjetër që i dallon.
A mund të më jepni shembuj të programeve për të cilat po flisni?
Shkolla e Gazetarisë Columbia ofron atë që në thelb është një diplomë master 10-mujore që kushton 70 000 dollarë ose diçka e tillë. Fillon në shtator, përfundon në qershor. Mund të bësh kaq shumë në më pak se një vit. Është plotësisht një diplomë e orientuar drejt karrierës. Ka mijëra e mijëra e mijëra programe të tilla.
Një nga arsyet që universitetet janë në një pozicion shfrytëzues në tregun e gradave master është sepse ato nuk janë të kufizuara në të njëjtën mënyrë që janë në treg për diploma bachelor. Nëse ofron diploma bachelor, të gjitha duhet të jenë të gjata katër vjet. Nuk ka diplomë dy-vjeçare bachelor ose një diplomë gjashtë-vjeçare bachelor. Duhet të publikosh normat e pranimit, rezultatet mesatare të SAT, kështu që kur je duke ofruar diçka selektive, duhet ta mbështesësh këtë me të dhëna, ndërsa në tregun e gradave master, pothuajse çdo gjë mund ta quash master. Programet e diplomave master nuk duhet t’i publikojnë statistikat e tyre të pranimit, gjë që krijon, mendoj, një tundim të madh për institucionet që kanë emra markash shumë tërheqës, sepse programet e tyre universitare janë shumë selektive për të hapur dyert e masterit në masë të madhe dhe për të mos marrë asnjë ndëshkim në treg sepse njerëzit nuk e dinë se po e bëjnë.
Dua të flas pak për artikullin e Wall Street Journal që tërhoqi kaq shumë vëmendje javën e kaluar. Ishte përqendruar shumë në programet e MFA-së në Universitetin e Columbia-s, posaçërisht, dhe borxhet e mëdha në të cilat ishin futur disa nga ata studentë që ndiqnin këto programe.
Unë mendoj se ka dy gjëra të mëdha, të dyja janë shumë të rrezikshme për studentët, që mbivendosen në rastin programeve të Columbias. Së pari, vetëm në përgjithësi në të gjithë arsimin e lartë, t’u faturosh njeëzve shumë para për një karrierë artistike është shpesh super problematike.
Tjetra është aftësia më e gjerë e institucioneve të të gjitha llojeve për të ngritur diploma master fitimprurëse, e cila ushqehet në një pjesë të vogël për shkak të ndryshimit shumë specifik që u bë në politikën federale të huasë studentore, 15 vjet apo më shumë më parë, ku qeveria federale hoqi çdo kufizim se sa para mund të merrni hua për të financuar studimet pasuniversitare.
Nëse je student, ti mund të marrësh hua vetëm një shumë të caktuar parash nga qeveria federale për të financuar studimet bachelor, dhe kjo shumë specifikisht sepse ata nuk duan që njerëzit të teprojnë me hua. Në shkollën pasuniversitare, mund të marrësh hua jo vetëm për koston e plotë të shkollimit, por edhe për dhomën, bordin, shpenzimet e jetesës, të cilat, në një qytet, mund të jenë dhjetëra mijëra ose më shumë dollarë në vit, pavarësisht nga sa para ti i detyrohesh në atë moment qeverisë federale, dhe pavarësisht perspektivës që ke për ta paguar.
Pse e bënë atë ndryshim?
Pjesërisht për një arsye vërtet të keqe, që ka të bëjë me mundësinë që kanë këta studentë për të paguar. Ata i paguajnë huatë e tyre në një normë më të lartë sesa njerëzit në pjesë të tjera të sistemit, dhe këto kredi kanë norma më të larta interesi, që do të thotë të bësh para për qeverinë federale. Kështu që ti e shton këtë element në përzierjen e çfarëdo marrëveshje buxhetore që po bën dh eke më shumë para për të shpenzuar.
Gjithashtu, ekziston mundësia që nëse ata [studentët] nuk e bëjnë këtë, ata do të marrin kredi private, dhe më mirë një kredi federale ku ke shumë më tepër mundësi sesa një private.
Deri në çfarë mase diplomat master online po e orientojnë tregun tani?
Statistikat thonë se ne jemi në pikën ku, ndoshta, të paktën gjysma e të gjitha regjistrimeve në programet e masterit janë online, shumë më shumë sesa ato universitare, dhe ndoshta më shumë se programe doktorature, sepse programet e doktoratës priren të jenë shumë më intensive me marrëdhënie me mentorë dhe pedagogë, dhe shumë studentë të doktoratës japin mësim në kampus. Shumë prej tyre janë thjesht njerëz që marrin gradë master ndërsa në shumicën e rasteve ose ndoshta edhe zakonisht janë duke punuar. Ata janë më të mëdhenj në moshë dhe mund të kenë krijuar edhe familje. Është shumë më e përshtatshme për ta që të studiojnë në internet.
Sidoqoftë, aty ku në online kryqëzohet me pjesët më shqetësuese të kësaj çështjeje është që u jep kolegjeve me emra të mëdhenj një mundësi për të fituar para nga ato marka në një mënyrë që nuk ka ekzistuar kurrë më parë, kështu që ju mund të ishit një kolegj shumë i famshëm ku të gjithë duan të studiojnë, por para se të vinte opsioni i internetit, ky shërbim mund t’u jepej vetëm pak njerëzve që ishin në gjendje të udhëtonin dhe të jetonin atje ku ishte shkolla. Tani, krejt papritur, ti mund të kesh një markë globale që mund të aksesohet nga çdo cep i botës, dhe e gjithë premisa e tregut OPM fitimprurës është se të gjitha paratë në arsimin në internet janë në peshore.
Me shkurtime nga Slate.com