Nga Constanze Stelzenmüller
A është gati Gjermania për jetën pas largimit të kancelares Angela Merkel, e cila ka përjashtuar mundësinë e garimit për një mandat të pestë pas zgjedhjeve parlamentare të këtij vitit? Deri vonë, Gjermania ishte modeli i stabilitetit të Evropës, dhe gjermanët shihnin me besim drejt vitit 2021.
Merkel po gëzonte një nivel të lartë të popullaritetit në sondazhe,për shkak të menaxhimit të saj të qëndrueshme të pandemisë së Covid-19. Udhëheqja prej saj e presidencës 6-mujore të Këshillit të BE-së-që përfshiu vendosjen e fuqisë ekonomike gjermane pas një pakete shpëtimi të BE-së, të financuar nga borxhet, dhe parandalimin e një Brexit pa marrëveshje – mori kryesisht nota të mira.
Sondazhet kombëtare kanë treguar për muaj me radhë një shumicë të qëndrueshme për Unionin Kristiandemokrat (CDU) të qendrës së djathtë të Merkel, dhe për koalicionin e Partisë së Gjelbër. Bazuar në shifrat aktuale, ky çift i mundshëm është alternativa e vetme me dy parti ndaj koalicionit të madh tashmë të lodhur mes CDU-së dhe Socialdemokratëve të qendrës së majtë (SPD).
Koalicioni i ri i testuar në nivelin e landeve por jo ende në Berlin, gëzon një popullaritet kombëtar. Dhe perspektiva e tij shihet me optimizëm edhe më të madh në kryeqytetet perëndimore, sidomos midis administratës së ardhshme të Joe Biden në SHBA, e cila shpreson për një politikë gjermane më të fortë dhe më të prirur drejt sigurisë.
Por me pandeminë që aktualisht po dëshmohet më agresive se kurrë më parë, zonjës Merkel iu desh që të zgjasë bllokimin e Gjermanisë. Koalicioni i saj po përballet me problemin e niveleve të ngadalta të vaksinimit dhe furnizimeve jo të duhura me vaksina. Humori i gjermanëve ka ndryshuar nga vetë-mburrja tek dëshpërimi, dhe peizazhi politik përpara zgjedhjeve të shtatorit, duket më i fragmentuar dhe i paqëndrueshëm.
Sfidat nisin brenda CDU-së së zonjës Merkel, e cila do të zgjedhë këtë muaj një udhëheqës të ri (dhe kandidatin e supozuar për kancelar). Rivaliteti midis 3 kandidatëve zyrtarë – biznesmenit Friedrich Merz, udhëheqësit të landit Armin Laschet, dhe kreut të politikës së jashtme në Bundestagun gjerman Norbert Röttgen – është shumë i ashpër.
Askush prej tyre nuk ka një avantazh të qartë ndaj të tjerëve. Lideri i landit të Bavarisë Markus Söder, vazhdon të vlerësohet si një alternativë e katërt, kryesisht në bazë të vetëbesimit të tij të pakufizuar në menaxhimin e pandemisë.
Por ai ka pak mbështetje në degët e CDU-së jashtë landit të tij. Për më tepër, Bavaria ka për momentin një nga nivelet më të larta me Covid-19në vend. Pastaj është SPD-j. Kjo parti ka një aftësi të çuditshme për t`a bërë CDU-në të duket mirë, pavarësisht se në gjirin e saj ka talente politike të vërteta.
Ministri i Financave Olaf Scholz, kandidati për kancelar i SPD, është një pragmatist popullor. Zëdhënësi i politikës së jashtme të partisë, Nils Schmid, ka artikuluar nevojën e një qasje më të ashpër ndaj Kinës. Mjerisht, udhëheqja e SPD ka ide të tjera politike:një koalicion euro-skeptik dhe anti-NATO me të Gjelbrit dhe post-komunistët e Die Linke.
Kohët e fundit, ajo bllokoi një plan të Ministrisë gjermane të Mbrojtjes për të blerë dronë të armatosur, për të mbrojtur trupat gjermane të vendosura jashtë vendit. Ky akt nuk ndikoi
Në popullaritetin e kësaj partie, duke e lënë të hapur një koalicion të majtë 3-partiak. Ndërkohë, 3 ekspertët më të vjetër të mbrojtjes janë larguar nga kjo parti. E gjithë kjo mund të shpjegojë në një farë mënyre pse të Gjelbrit janë partia e dytë më popullore në Gjermani. E themeluar si një lëvizje anti-esstablishment, ata janë bërë një forcë me shumë përvojë në qeverisje. Udhëheqësit e saj të rinj Robert Habeck dhe Annalena Baerbock, janë centristë dhe të moderuar.
Por baza elektorale e të Gjelbërve ka jo pak radikalë- një burim ky i paparashikueshmërisë në çdo koalicion. Përsa i përket Alternativës për Gjermaninë të ekstremit të djathtë, kjo parti ka dështuar në strategjinë e saj për të tërhequr pjesë të elektoratit të zhgënjyer nga CDU-ja, dhe është duke rënë shumë në sondazhe.
Gjithsesi, duket se AfD, do të mbetet ende si një “enë politike” për votat e protestës, dhe vazhdon të qëmtojë dobësitë tek“koraca” e demokracisë. Si e tillë, ekzistenca e saj, ndihmon në bërjen më pak të qëndrueshme të koalicioneve 2-partiake në të ardhmen. Dhe kjo pikërisht në një kohë kur Evropa dhe SHBA-ja, kanë më shumë nevojë për një partner të fortë dhe të besueshëm gjerman.
“Financial Times”-Bota.al