Një javë para zgjedhjeve të 30 qershorit diçka ndodhi. Shumë u abuzua dhe u përfol në media, se ndërkombëtarët i kishin dhënë një ultimatum Bashës dhe Kryemadhit, se rruga e tyre pa krye me protesta dhe djegie institucionesh duhej të merrte fund.
Në 30 qershor do të kishte zgjedhje dhe nuk do të ndodhte ashtu sikurse do të pretendonte Basha, që do të kishte përballje në çdo qendër votimi, në çdo shesh dhe se zgjedhjet do të prisheshin.
Zgjedhjet u zhvilluan të qeta dhe pa asnjë incident, në një mënyrë, a thua ishim në kohën e komunizmit ku partia në pushtet i mori të gjitha, kurse Luli ngeli me gisht në gojë.
Disa e akuzuan se ky ishte një pazar i marrëveshjes që Luli ushtroi në tavolinë. Të tjerë thanë që ky ishte një leksion amerikan kundër Lulzim Bashës dhe Monika Kryemadhit. Por, që nga ajo kohë, Lulzim Basha ka ndryshuar. Por, vërtet ka ndryshuar!
Ai ka ndryshuar, por në të vërtetë është po i njëjti. Nuk po organizon më protesta, nuk po kërcënon më me dhunë. Ka bërë disa hapa pas, është tërhequr, po kërkon vetëm Reformën Zgjedhore, ripërmend ndonjëherë edhe qeverisjen tranzitore për të futur Shqipërinë në BE, e të tjera brroçkulla të tij, të cilat në fakt nuk janë as më shumë dhe as më pak sesa ajo që ndodhi pas çadrës në vitin 2017.
Ndoshta atje iu hap oreksi, ku mori gjysmën e qeverisë, hyri në zgjedhje dhe humbi turpshëm.
Pra, Lulëzim Basha sot nuk po bën asgjë tjetër. Ai është më “ndryshe”. Ai është më ndryshe në kuptimin e urtësisë së tij, por kërkon gjëra të cilat i ka kërkuar edhe më përpara. Halli i tij nuk është fitorja e PD-së, ringritja e opozitës dhe rrëzimi i Edi Ramës. Halli i tij është të qeverisë me Edi Ramën. Halli i tij është të ketë një copë pushteti, pra të ketë një llokmë për të dhe ata që e ndjekin nga pas. Sepse kështu duke mbetur pa llokmat e tij, atij po i largohen të gjithë.
Elitë në parti nuk ka. Shumica e kanë braktisur. Të tijët e sulmojnë kudo ku i takon, madje disa kanë filluar edhe publikisht. pra Lulzim Basha është urtuar nga një hall i madh.
Ndoshta nga ai tek ndërkombëtarët, ndoshta se kërkon llokma, të cilat fillojnë me pazaret e oligarkëve apo pagesat që ata bëjnë për shërbime pranë kompanive të familjarëve të Lulzim Bashës. Apo, le të themi se Rama çon porosi që Lulit t’i jepet pjesa e tij. Basha të marrë iso, jo direkt, por ison e tij mund ta marrë indirekt nëpërmjet kompanive dhe konçensioneve që ka dhënë qeveria.
Askush nuk e mohon dot tashmë se firmat kryesore konçensionare në Shqipëri, të cilat kanë marrë nga qeveria miliona euro, të gjitha shkojnë dhe paguajnë para për shërbime tek kompanitë e kunatit të Lulzim Bashës.
Pa folur më tej për disa kompani, të cilat janë të lidhura drejtpërdrejt me Lulzim Bashën, i cili është i akuzuar siç është rasti i fundit me vilën e tij në Long-Hill, një rezidencë kjo ndërtuar nga bizesmeni Agron Papuli, mik i afërt i kryeministrit Rama.
Lui është tortuar shumë. Ndoshta paratë që i çojnë e urtojnë. Ndoshta e urtojnë shpullat që i japin ndërkombëtarët, por ndryshimin e tij e ka vetëm në një linjë. Nga një i dhunshëm që hidhte benzinë, kthehet tek 2017 ku kërkonte qeveri me Edi Ramën, dhe hyri në qeveri dhe doli me bisht në shalë. Të njëjtën gjë po kërkon edhe sot.
Me apo pa Ramën kryeministër, mesa duket këtë të fundit, pra tezën e Ramës kryeministër e ka hequr dhe kërkon qeveri tranzitore dhe zgjedhje. përpiqet të bëjë paksa opozitë më të urtuar, por në fakt problemi nuk qëndron atje. Problemi është vetë Luli, i cili ka ndryshuar vetëm maskën e tij të artikulimit në publik, por që është i njëjti.
Problemi i vërtet i 2017-tës nuk ishte qeverisja me Edi Ramën, sepse votat as nuk u vodhën dhe as nuk u blenë në atë masë që pretendon Luli, pavarësisht se u kujtua pas dy vjetësh ta gjente si argument, duke u kapur tek Dibra, pasi që rreth 350 vota është diferenca me e madhe historike që socialistët kanë patur ndonjëherë me Partinë Demokratike.
Këtu flasim për një koalicion dhe jo vetëm dy parti, pasi PD-ja ishte në koalicion në zgjedhje, ndërsa socialistët vetë. Dhe gjithë kjo ndodhi si pasojë e sjelljes së Lulzim Bashës, jo si pasojë e qeverisjes së përbashkët. Ishin zgjedhje ku gjysmën e qeverisë e kishte Lulzim Basha.
Të njëjtën gjë po kërkon edhe sot, dhe po e kërkon prapë me zgjedhje. Të kemi zgjedhje me një qeveri të përbashkët, ashu siç humbi në 2017. Por në fakt problemi i humbjes atëherë nuk ishte pjesëmarrja ose mospjesëmarrja në qeveri. Problemi i humbjes ishte kryetari. Problemi i humbjes ishte Lulzim Basha, maskat e tij që vë në fytyre dhe i ndërron shpesh dhe që qytetarët tashëm e kanë kuptuar.
Demokratë apo pa parti, të gjithë e lexojnë në distancë Lulzim Bashën. Është kaq i thjeshtë për tu kuptuar dhe lexuar, sa është kthyer në qesharakë. Edhe mbështetjet e disa palogazetarëve rreth e rrotull, që paguhen nga borderot e familjarëve të tij, nuk arrijnë t’ia ngrenë dot imazhin aty ku duhet.
Prandaj thelbi i problemit të opozitës është Luli në vetvete, pa folur për pjesën tjetër si LSI-në, Monën dhe të tjerë që në fakt janë një çetë e madhe hajdutësh që vendin e kanë diku tjetër.
Problemi dhe thelbi i problemit është vetëm një dhe ai është Lulzim Basha, sepse është ai shkaktari i humbjes në 2017, jo pjesëmarrja në qeveri me Edi Ramën, janë listat e deputetëve, janë shkatërrimi i struktuarave, janë pasojat që erdhën për shkak të një çorganizimi të organizuar me qëllim në degët e Partisë Demokratike. Është ngritja në parti e kllounëve dhe personazheve qesharak, pa folur për të korruptuar dhe hajdut në nivelet e dyta dhe të treta të qeverisë së Berishës, që nga servilizmi u çuan në elitën e partisë.
Pra urtimi i Lulit vjen nga një hall i madh. Ai do që të ruajë këtë sistem. ai do që të bëjë prap zgjedhjet me Edi Ramën në qeveri, me qeveri të përbashkët, por me shpresën se kryeministri nuk do të mund të sigurojë dot 74 mandate dhe do t’i duhet të qeverisë me Lulin, për një qeveri të integrimit europian.
Në këtë mënyrë, Luli do të mund të marrë rrugës llokmat e tij, ashtu siç i ka marrë kur ishte ministër apo edhe tani në opozitë, ku e ka kthyer fatkeqësisht Partinë Demokratike në Republikën e Re të gjobave ndaj biznesit dhe shantazhit, për përfitime personale./CNA.al