Në një mëngjes muajin e kaluar, një djalë i piste që mbante një qese të madhe të thurur hypi në autobus së bashku me një burrë. Djali dukej sikur kishte punuar në një shesh ndërtimi. Ai u ul në vendin e vetëm bosh të lënë në autobus dhe burri qëndroi pranë tij.
Pas një kohe, një zonjë shtatzënë hypi në autobus. Djali u ngrit shpejt dhe thirri zonjën shtatëzën: “Zonjë, mund të ulesh ketu ne vendin tim.”
Duke parë reagimin e saj, ai e uli butësisht qesen e tij të thurur në dysheme dhe nxori një copë letre prej xhepi për të fshirë sediljen. Më pas tha me buzëqeshje: “Zonjë, e kam fshirë sediljen,mund te ulesh” Të gjithë njerëzit në autobus po i shikonin. Fytyra e gruas shtatzënë u be e kuqe flake. Ajo e mbajti kokën poshtë dhe me ngurrim u ul në sedilje.
Kur djali sapo mori thesin e tij të thurur në dysheme, shoferi i autobusit frenoi papritmas. Djali i vogël i dobët u hodh poshtë dhe pothuajse u rrëzua.
Një zonjë e vjetër me dashamirësi e ulur pranë djaloshit ndjeu keqardhje për të dhe e lavdëroi: “Ju jeni një djalë i mirë”.
Djali buzëqeshi dhe pastaj tha: “Zonjë, nuk jam me të vërtetë një djalë i mirë. Nëna ime gjithnjë më kritikonte se kujdesesha shumë për atë që të tjerët mendonin për mua. Por tani jam i guximshëm, ashtu si Forrest Gump “.
Nëna e djalit ishte një mësuese në fshatin e tyre. Ajo dikur e lejoi të shikonte filmin frymëzues, Forrest Gump. Ai ka mësuar një mësim të vlefshëm nga filmi, që ai duhet të ndalojë të kujdeset për atë që të tjerët mendojnë për të dhe në vend të kësaj të jenë të guximshëm për të bërë rrugën e tij.
Zonja e vjetër vazhdoi të pyeste: “Ku është nëna jote?”
Në këtë pikë, sytë e djalit u bënë të kuqe dhe u perloten, dhe ai tha: “Nëna ime është brenda ne qese.”
Gruaja e vjetër u trondit dhe njerëzit e tjerë në autobus filluan të ndiheshin të shqetësuar.
Njeriu i cili kishte qëndruar pranë djalit më në fund thyen heshtjen e tij dhe thote: “Unë jam xhaxhai i tij. Babai i tij vdiq disa vjet më parë për shkak të sëmundjes, dhe nëna e tij që nga ajo kohë e kishte rritur vetë djalin. Ajo ishte një mësuese në fshatin tonë dhe u respektua shumë nga populli lokal “.
Sipas burrit, për të qenë në gjendje të siguronte një jetë më të mirë për djalin, nëna vendosi të punonte si punëtore ndërtimi në qytet gjatë pushimeve verore të shkollës. Sapo të fillonte viti i ri shkollor, ata kishin planifikuar të ktheheshin shpejt në fshatin e tyre. Por fatkeqësisht, në ditën e fundit të nënës në punë, ajo u godit nga nje vegel e rëndë çeliku dhe vdiq. Hiri i saj ishte brenda thesit të endur qe mbante djali.
Gruaja e vjetër nuk mundi t’i mbante lotët, dhe e pyeti: “A do të vazhdojë djali me studimet e tij?”
Njeriu tundi kokën. Dhe djali u përgjigj: “Do të lexoj libra në librari pranë zyrës së ndërtimit çdo ditë”.
Njerëzit e tjerë në autobus u prekën thellësisht nga gjendja e djalit dhe shumë prej tyre dëshironin t’i jepnin disa prej librave të tyre qe kishin në shtëpi.
“Mos u kujdesni për atë që të tjerët mendojnë për ju, të jeni të guximshëm për të bërë rrugën tuaj”.
Djali e bëri këtë. Pa marrë parasysh se sa i pasur apo i varfër ai bëhet në të ardhmen, ai gjithmonë do të ketë guximin që të jetë vetë dhe të ndjekë ëndrrat e tij sipas cdo kushti.
Shumë njerëz sot kanë vetëbesim të ulët sepse vijnë nga një sfond i varfërisë, por kjo nënë e mahnitshme kurrë nuk e ka lënë djalin e saj të vogël të ndihet inferior ndaj të tjerëve thjesht sepse janë të varfër dhe e ka rritur atë në mënyrë pozitive dhe tolerante ndaj fyerjeve injorante të të tjerëve