Gjithmonë kam ndjerë që jeta është më e mirë pas dyzet vjeç. E rrëfej që e kam kam konsideruar demagogji këtë deklaratë, sikur thuhej për të ngushëlluar ata që po i afoheshin moshës. Edhe sot, kam sigurinë absolute të kësaj të vërtete dhe pyes veten nëse do të ketë një ndryshim kaq të madh dhe pozitiv në një dekadë tjetër si në këtë fazë të jetës.
Jeta bëhet më e lehtë, më e kollajtë, më e gjallë. Pra, shumë gjëra pushojnë së ekzistuari, ndërsa të tjerat pushojnë së qeni të rëndësishme. Revolta zhduket, ashtu si dhe ndjenjat e fajit dhe çdo keqardhje. Ajo që një herë të ka lënduar thjesht pushon së qeni. Dhe shqetësimi për opinionin e të tjerëve është diçka që nuk kalon përmes mendimeve të tua.
Dhe nuk do të ishte e drejtë të thuhej se ky transformim vjen nga asgjëja. Kjo metamorfozë vjen me të gjitha gabimet e së kaluarës, shuplakat në fytyrë, zhgënjimet, frustrimet dhe madje edhe dhembjet që transformohen në mësim, falë të tjerëve.
Nëse sheh pas, do të gjesh shumë gabime. Për një kohë të shkurtër kjo gjithashtu mund të jetë shkak për t’u sikletosur, por më pas, natyrshëm kuptojmë se gjëja e gabuar ka shërbyer për të na treguar saktësisht se ku jemi: në kohën e duhur.
Marrëdhëniet janë më të mira, njerëzit rreth nesh janë ata që duan të qëndrojnë, dhe gjithashtu, ata që ne duam. Edhe ata që na kanë përjashtuar janë përjashtuar, me shumë pranim dhe pa mëri.
Në këtë jetë asgjë nuk është e rastësishme, madje edhe ata që kalojnë në rrugën tonë, vetëm për një moment, kanë diçka për të na mësuar, thjesht kushtojini vëmendje. Dhe nga mosha dyzetë vjeç, ose ndoshta edhe pak më përpara, perceptimi bëhet më akut, forcohet shqisa e gjashtë dhe gjithashtu sipërfaqja shqisore.
Eshtë sensacionale të mos kesh nevojë për askënd.
Jo nga krenaria apo diçka e tillë, por mungesa e joshjes dhe e romancës së tepërt e të vjetër na lejon të shohim gjëra siç janë me të vërtetë. Të bëhesh selektiv nuk është demagogji, ne me të vërtetë jemi, por prej simpatisë, shoqërisë.
Miqtë bëhen një nga gjërat më të mrekullueshme që keni. Takimet me disa të mbetur pas disa dekadash dhe të gjitha afinitetet dhe historitë e viteve të jetuara së bashku. Unë besoj se kjo është një nga dhuratat më të mëdha të jetës.
Puna nuk është më barrë dhe bëhet e lehtë. Në fund kuptojmë se çdo punë me të vërtetë është dinjitoze. Çdo gjë bëhet një arsye për rritjen personale. Asgjë tjetër nuk është hidhet, ashtu si në kohët e mëparshme. Marrëdhëniet familjare bëhen shumë më të mëdha. Shohim kohën që kalon në fytyrat e atyre që duam më shumë: prindërit dhe fëmijët tanë. Sa shumë na dhemb të shohim, ata që na kanë dhënë jetë, tek humbin gjallërinë.
Dhe sa krenarë ndihemi, kur shohim pasardhësit të rriten ashtu si dikur. Duke përsëritur të njëjtat gabime dhe duke zbuluar ngadalë përgjigjet e sakta, rrugën që askush nuk ta mëson: shtegun individual të secilit. Koha më në fund na mëson një perceptim të ri të jetës, dhe prej aty ndryshon gjithçka. Pesha mbi shpatullat bëhet vullneti për të jetuar, për të lundruar, për të mësuar të luajmë kitarën, për të bërë diçka që nuk e kemi bërë kurrë, për të shijuar kohën, para se të përfundojë.
Nuk është frika nga vdekja, është dëshira për të jetuar jetën siç nuk e ke bërë kurrë më parë, me perceptimin e pjekur që vetëm vitet të lejojnë ta kesh.
Rinia mund të ketë bukurinë e saj, por është plot me injorancë dhe kurrë nuk do të ketë perceptimin e dikujt në të dyzetat. Dhe kjo është ajo që i ngushëllon të gjithë ata që kanë frikë të plaken. Më besoni, jeta përmirësohet shumë gjatë kohës. Edhe në qoftë se gjallëria humbet, njohuria e jetës kompenson çdo rrudhë në sy, ose kilogram shtesë. Pavarësisht sa dhimbje keni përjetuar, do të vijë koha kur do të përdorni gjithçka që keni mësuar, sigurisht në favor të vetes tuaj.
Dhe përsëris këtu një frazë që nuk e kam harruar asnjëherë, e kam lexuar për herë të parë kur isha 20 vjeç dhe e mbaj përherë me vete: “Mos u shqetëso të kuptosh, të jetuarit kapërcen çdo lloj kuptimi” (Clarice Lispector).