Nga Bedri Islami
Endri Hasa, deputeti i PD-së, është bërë i njohur dy herë në jetën e tij: fillimisht si specialisti që në mesnatën e 21 janarit, me urdhër të shefit të tij kryeministër, Sali Berisha, fshiu serverin e godinës qeveritare, ku ishin të gjitha të dhënat e asaj që kishte ndodhur në sallat e saj, urdhrat që ishin dhënë dhe kush i kishte dhënë, planifikimin e vrasjeve gjakftohtë, përplasjen e “specialëve” të shefit të qeverisë me kreun e Gardës së Republikës, Prendi, pra, fshiu gjithë dëshminë e vrasjeve duke u bërë bashkëfajtor në krim dhe për këtë na qenka tani deputet; dhe, së dyti, kur përsëri me urdhër të shefit të tij politik, Basha, merr nga xhepat e tij, të Bashës, vezë për të qëlluar mbi drejtuesin e tashëm të qeverisë.
Njeriu i aftë për të fshirë një krim të dyfishtë, njerëzor dhe politik, tani është deputet dhe, nëse nuk mundet të bëjë një akt tjetër më të rëndë, ai bën pikërisht atë që e urdhërojnë dhe të cilën as nuk e kishte menduar një minutë më parë: të gjuajë me vezë.
Opozita u kthye dje në parlament pas thuajse gjashtë muaj largimi, kur edhe mandati i tyre mund të digjej.
Alibia e tyre se, po kthehen në parlament për kauzën e studentëve, ku nuk i kanë qasur asnjë ditë dhe ku nuk guxojnë të shkojnë, një alibi e qepur keq dhe mediokre në fakt, bëhet edhe më neveritëse kur, e gjithë ajo trupë deputetësh nuk marrin përsipër asgjë që është në përshtatje me mendimin politik dhe protestën e lëvizjes studentore, por , krejt në të kundërtën, sjellin një tabllo, nga e cila largohen me vrap edhe studentët më halabakë.
Në të vërtetë, ne kemi opozitën më të çuditshme në botë: ajo të bën të duash me zor shefin e qeverisë, Edi Rama.
I gjithë qëndrimi i saj, sidomos në vitin e fundit, të sjellë në mend një turmë njerëzish, e cila lëviz pa asnjë ide dhe pa asnjë vizion, as për të tashme e as për të nesërmen.
Pikërisht këto ditë, kur dukej se shefit të qeverisë po i rrëshqet, jo vetën tepsia e pushtetit, por edhe dyshemeja nën këmbët e tij, opozita shqupase dhe lësëiste, herë së bashku e herë ndaras, e të gjitha veprimet që bën, me fjalorin që hedh në sallën e parlamentit, me hakërrimet dhe “virgjërinë” politike që synon të përçojë, nuk bën asgjë veçse kthehet në një patericë e pushtetit dhe sjell në mendimin e njerëzve pyetjen më të zakonshme:
– Cilën të keqe do të zgjedhim?
Qeverisja e deritashme e Edi Ramës, ndershmërisht, është mjaft larg asaj që kanë aspiruar njerëzit pesë vite më parë, por edhe në qershorin e vitit të kaluar.
Duke rënë në një vetëbesim absurd dhe në një harresë të programit të kishte shtruar, ajo krijoi mes shkallës së saj sipërore dhe njerëzve që prisnin me besim e shpresë nga ajo, një hendek që nuk mund të mbushej vetëm me “bashkëbisedime”, të cilat, mediokre si ishin, ishin edhe të pafrytshme.
Ajo harroi se e djeshme duhej ndëshkuar për kriminalizimin e vendit, për vrasjet dhe vjedhjet masive, për skandalet e pashembullta, për krijimin e një oligarkie politike e financiare; ajo la pas dore premtimin që kishte bërë në ndriçimin e disa nga akteve më të rënda, mes tyre edhe vrasjet e 21 janarit; ajo veshi mantelin e të mundurit dhe bëri pjesë të jetës së saj pikërisht ata që kishte bërë thirrje për t’i dënuar; ndërkohë që, votuesit e saj, në një shumësi të madhe nga shtresat e varfra dhe të mesme të popullsisë u lanë pas dore.
Protestat studentore zgjuan idenë e ri ardhjes së shpresës, jo përmes përmbysjes së qeverisë, por ndërmjet një pakti ë ri për studentët, që mund të jetë si kartë e bardhë edhe për strukturat e tjera të jetës qytetare.
Dhe, pikërisht kur qeveria duket se është në tundjen e këmbëve të saj, opozita i vjen në ndihmë, duke sjellë në përditësimin e saj si një forcë pa mend, amorfe, e cila, në vend që të lëviz me ide dhe mendim, ecën me vezë në xhep; në vend të përplasjes në sallën e parlamentit si një risi politike, dëshmon se nuk shkëputet dot nga vandalizmi politik e qytetar; një opozitë që në xhepin e shefit të saj vendos vezë dhe jo ide është përpjekja më e mirë për të nxjerrë nga vështirësia më shumë se një qeveri në rënie.
Çfarë bëri opozita sot (dje) në Kuvend?
Çfarë bëri ajo në gjashtë muaj largim, duke u mbledhur nëpër salla luksoze restorantesh modernë dhe , nëpër t cilat, asnjëherë, nuk ngritën as një të qindtën e problemeve që për më shumë se dy javë ka ngritur një lëvizje e tashme studentore?
Çfarë përfitoi vetë ajo në përballjen me qeverinë, duke pasur si simbol të tashëm figura mediokre të politikës, si çuni i Balliut, Strazimiri i revoltuar apo Muli i Nokajve që ende nuk e di se gjërat kanë ndërruar.
Në fund të fundit, ardhja e saj në parlament, në kufijtë e fundit të mundshëm të ruajtjes së mandateve çfarë kishte të përbashkët me protestën studentore?
Cilin mendim studentor solli?
Të sillesh në sallat e parlamentit si në një mejhane pijetarësh të dorës së tretë, q nuk ka lidhje me asnjë mendim studentor, do të thotë që, dashje apo pa dashje, të bësh ura, përmes së cilës kalon tallazi që ka goditur qeverinë e tashme dhe njëkohësisht pasqyra përmes së cilës njerëzit mund të shohin se si mund të jetë një qeveri e ardhshme.
Dhe, kur gjakrat të jenë ftohur dhe mendimi të jetë më racional , do të jetë e natyrshme që, si ka ndodhur edhe herë të tjera, të zgjedhin të keqen më të vogël, që i duket më e kapërdishme, që mendojnë se mund të durohet.
Në fakt, vendi nuk ka ende qeverinë që duhet, ndoshta nga që nuk ka ende opozitën e duhur. Një opozitë e kalamendur nëpër fjalët e saj, pa asnjë vizion politik edhe në një situatë të tillë, e cila nuk bën asnjë dallim me opozitën e disa viteve para, që nuk ka mësuar asgjë , jo vetëm nga humbjet e saj ,por edhe leksioni i hapur i studentëve, bën mirë të mos e përziejë kauzën e saj, gjithsesi të pa adresë, me kauzën e studentëve.
Opozita nuk mund të jetë ura nga kalon plangprishja e qeverisë.
Në fakt ajo është bërë një urë e tillë, me disa kalime dhe me disa fytyra, disa nga të cilat ishin dje në parlament si dëshmi e kohës që ka mbetur ende në themelet e Shqupit politik.