Kampioni olimpik dhe Presidenti i Federatës së Peshëngritjes amerikane, Pirro Dhima ka rrëfyer për mediat greke historinë e jetës së tij, por edhe sukseset e arritura.
Ai rrëfen si shkoi në Greqi 30 vjet më parë dhe vështirësitë e integrimit atje. Dhima flet edhe për bashkëshorten e tij, e cila u prek nga kanceri dhe më pas ndërroi jetë.
Por si nisi karriera në Greqi? Racizmi dhe vuajtjet që e shtynë për të arritur në majat e sportit grek, teksa në 3 kompeticionet radhazi të saj, 1992-1996-2000 ia doli të ngre lart flamurin helen dhe të mbajë në qafë medaljen e artë. Këto dhe shumë të tjera, 47-vjeçari i lindur në Himarë i ka zbuluar për portalin grek “Lifo.gr”.
Racizmi: Racizmi është një fenomen kompleks. Ka të bëjë me kohët, kushtet në të cilat jetojnë çdo shoqëri, si dhe pasurinë dhe varfërinë e njerëzve.
Unë kam ardhur në Greqi tridhjetë vjet më parë, kur vendi pati një valë të madhe të emigrantëve të ardhur jo vetëm nga Shqipëria, por nga e gjithë Europa Lindore.
Në një shoqëri të mbyllur si Greqia, ishte e ndjeshme të reagoje. Sigurisht, nuk ishte e mirë, por ishte diçka që nuk mund të shmangnim. Tridhjetë vjet më pas, ka pasur disa hapa përpara, duhet ta pranojmë këtë. Por duhet bërë më shumë.
Çdokush me fëmijë e di se shoqëritë po ndryshojnë me brezat që vijnë. Në disa gjera, më lehtë mund të largohen njerëzit se idetë e tyre.
Një 30-vjeçar i sotëm grek nuk ka idetë e prindërve të tij, normale, por kur erdha unë në Greqi ishte ndryshe. Këtu isha shqiptar, në Shqipëri isha grek, diçka e ngatërruar.
Ka pasur disa incidente që unë mund t’ju them, por, për fat të mirë, e them, kam qenë me fat. Të tjerë e kanë pësuar më keq. Dhe e dini çfarë?
Çështja nuk është çdo incident, por frika e përhershme që ju fut. Isha në autobus dhe isha shtrirë në dorezën më të gjatë për të bërë duart e mia të duken. Unë kisha frikë se mos dikush do humbiste portofolin dhe do më fajësonin mua.
Unë mendoj se grekët janë racistë ndaj të dobëtëve dhe të varfërve. Unë, nëse nuk do isha bërë kampion, nuk do më pranonin lehtë. Do më shihnin me gjysmë syri.”
Sëmundja e gruas: Forma më e keqe e kancerit vret, por edhe bën që njerëzit e afërt të vdesin ngadalë. Ne gjithmonë e shohim njeriun në shtrat dhe përpiqemi të bëjmë mirë.
Me Anastasian (gruan) kemi kaluar çdo gjë. Kemi kaluar edhe përtej parashikimeve statistikore. Ne provuam gjithçka që ekzistonte deri në minutën e fundit.
Dhe pastaj ajo ndërroi jetë. Pastaj, vdekja erdhi si një shpëtim për të. Jo vetëm për atë, por edhe për ankthin e gjithë të tjerëve. Ajo vetëm sa po vuante.
Çfarë do i thoni një 18-vjeçari që voton për “Agimin e Artë”?
“Do t’i thoja atij se është një nga gabimet që nuk i falen, për moshën e tij në rini. Unë do t’i flisja atij për jetën politike të këtyre njerëzve dhe për atë që ata kanë bërë.
Unë do t’i tregoja atij të rinjtë e humbur, do t’i kujtoja se këta njerëz po gjykohen në krye të organizatës kriminale. Agimi i Artë do të thotë arrogancë dhe refuzim.”
Pendim që iu futët politikës?
Jo, nuk u pendova fare se u futa në politikë. Si erdhi kjo ide? Ishte një përvojë që isha me fat që e kam jetuar. Dhe me të vërtetë, hyra në një periudhë kaq të vështirë që edhe Anastasia nuk ishte dakord me zgjedhjen time.
Të gjithë më tërhoqën! Në vitin 2012, një kandidat për PASOK? Disa miq më thanë se isha i çmendur. Pse e bëre këtë? Ndjeva se duhej të vazhdoja me ato zgjedhje të vështira. Por kuptova se nuk e kam lidhje me politikën aktive.”-përfundoi Dhima.
* Aktualisht Pirro Dhima jeton në Çikago së bashku me djalin e vogël dhe vajzën e madhe