Nga Skënder Minxhozi
Nëse ka tre fjalë të largëta nga njëra-tjetra, në të gjitha kuptimet, janë pikërisht këto të mësipërmet. Askush nuk arrin të gjejë një paralelizëm mes tyre. E megjithatë një i tillë egziston, sa i kamufluar aq edhe i fortë. Që të treja këto fjalë i bashkon e njëjta gjendje amullie dhe kaosi që është krijuar në ambjentin shqiptar rreth tyre, në një moment të caktuar.
Të jemi më të qartë. Ju kujtohet sesi në vjeshtën e vitit 2013, masa të mëdha protestuesish (në fakt ka qenë protesta më e paqtë që është parë në Tiranë prej dekadash), bënë që kryeministri Rama të anullonte planet për të sjellë në Shqipëri për demantim, një pjesë të stokut të armëve kimike siriane. “Shqipëria e ka të pamundur të përfshihet në këtë proces”, deklaronte Rama në një dalje publike që ngjalli interes masiv tek shqiptarët. Ishte një operacion me risk të lartë imazhi, të cilin kryeministri që sapo kishte fituar zgjedhjet, e menaxhoi në minutën e fundit, por me pak kosto dhe me oratorinë e njohur.
Sot ndodhemi pesë vjet larg atij momenti pasionant për opinionin publik, ku shumëkush besoi se një e keqe e madhe po trokiste në derë. Ngjarjet e mëvonshme fatmirësisht nuk kanë pasur atë lloj përjetimi popullor, e nga ajo dallgë paqësore ka mbetur vetëm iluzioni naiv i opozitës që një ditë të mund të nxjerrë po aq njerëz në shesh. Për të rrëzuar Edi Ramën!
Gjithsesi ka një linjë logjike, një element bazë, një simptomë, që i lidh armët kimike, djegien e vend-pagesave të Kalimashit dhe çeshtjen e orëve të fundit me dekoderat dixhitalë. Dhe kjo është qasja kryekëput e gabuar e shtetit me opinionin publik, shpërfillja për të shpjeguar, njoftuar e paralajmëruar, gatishmëria e ulët dhe pandjeshmëria për të sqaruar e gjetur zgjidhje praktike, për të zbërthyer thelbin e situatave e problemeve, pasojat e tyre dhe rrugëdaljet prej tyre. Shihni çfarë ndodhi në të treja rastet: publiku u vu praktikisht para faktit të kryer, u llogarit keq (ose fare) impakti dhe reagimi popullor dhe ja fundi. Qeveria dhe institucionet futën kokën në rërë si struci dhe bënë prapakthehu!
Normativa europiane për kalimin në trasmetimet dixhitale është një realitet i konsoliduar prej disa vitesh në hapësirën e BE. Por kalimi nga sistemi analog në atë dixhital ka pasur kudo kosto. Për operatorët e tregut, por edhe për publikun. Kolapsi që krijoi në Tiranë dhe Durrës kalimi kaotik drejt sistemit dixhital, solli një situatë që përmbyti dyqanet e dekoderave me klientë të xhindosur (sa të kënaqur do kenë qenë dje operatorët që shesin aparate), dhe thuajse ndezi një tjetër zjarr politik në kryeqytet. Dalja e opozitës në orët e fundit me kërkesën për shtyrjen e kalimit në valë dixhitale, si dhe deklarata e Ramës për distancim nga vendimi i AMA-s e ktheu menjëherë në politike krizën e antenave, e kjo është mëse e kuptueshme për një ambjent si Shqipëria.
Problemi që shtrohet me rastet e përsëritura të kthimit pas të vendimeve të marra në nivel qeveritar apo institucional, përbën një epikrizë të vjetër të sëmundjes shqiptare: atë të keqinformimit të publikut për reformat, legjislacionin e ri, rregulloret dhe vendimmarrjet që prekin xhepat dhe jetesën e shqiptarit të rrugës. Kur shteti nuk i flet qytetarit te vet në mënyrë të përsëritur, tregon se s’ka kuptuar alfën e transparencës dhe të komunikimit me opinionin publik. Reagime masive si ai i armëve kimike, apo impulse agresive si ai tunelit të Kalimashit shënojnë më shumë dështimin e aftësisë për të komunikuar, sesa atë të vetë vendimeve konkrete të marra në të dyja rastet. Vazhdojmë të mbetemi një vend ku qeverisësit flasin shumë, por thonë pak. Me pasojat që të gjithë i kemi çdo ditë nëpër këmbë./javanews/