Nga Carl Bildt
Megjithëse rrjedha e emigrantëve dhe refugjatëve në Europë është shumë më poshtë se në vitin 2015 dhe 2016, emigracioni mbetet një çështje e nxehtë në të gjithë kontinentin.
Në Gjermani, një debat në rritje në lidhje me politikat e emigrantëve dhe refugjatëve mund të vendosë edhe të ardhmen e rolit të vendit në Evropë dhe të integrimit evropian në përgjithësi.
STOKHOLM – Një vit pas vdekjes së ish-kancelarit gjerman Helmut Kohl, vendi që ai drejtoi për 16 vjet duket se po lufton me atë nëse do të ndjekë trashëgiminë e tij.
Për Kohlin, historia dhe pozita qendrore e Gjermanisë në Evropë nënkuptonte se kurrë nuk duhet të ndjekë madhështinë kombëtare si qëllim në vetvete.
Në mendjen e tij, vendi me më shumë fqinjë se çdo vend tjetër në kontinent nuk duhet të hedh peshën e vet. Përkundrazi, ai duhet të mbështesë një ide të Evropës, në të cilën të gjitha vendet, të mëdha dhe të vogla, ndihen njësoj të sigurt.
Por që nga fillimi i krizës së refugjatëve në vjeshtën e vitit 2015, vizioni i Kohl për Europën është nën sulm.
Ndërsa kancelarja Angela Merkel ka vazhduar të shtyjë për politikat e migracionit dhe politikat e refugjatëve brenda Bashkimit Evropian, një kor në rritje i zërave në Gjermani po përkrah veprimin e njëanshëm që do të ndodhte në kurriz të vendeve të tjera anëtare të BE.
Në sipërfaqe, debati që konsumon Gjermaninë në ditët e sotme ka të bëjë me kthimin e azilkërkuesve që tashmë janë regjistruar në vendet e tjera të BE-së, siç ka mbrojtur ministri i brendshëm federal, Horst Seehofer i Bashkimit Kristian Social (CSU).
Por në një nivel më të thellë, çështja për Gjermaninë është nëse ajo duhet të shkojë vetë ose të vazhdojë të kërkojë zgjidhje të përbashkëta evropiane.
Në këtë epokë të re të politikës së identitetit, mosmarrëveshja mbi imigracionin është bërë një betejë për shpirtin e Gjermanisë.
Shtatorin e kaluar, Alternative für Deutschland (AfD) u bë partia e parë e ekstremit të djathtë që nga vitet 1960 që hyri në Bundestagun gjerman. Pastaj, pas formimit të qeverisë aktuale të koalicionit të madh, AfD u bë partia kryesore e opozitës.
Dhe tani ajo po e shtyn CSU drejt të djathtës afër zgjedhjeve rajonale të Bavarisë këtë tetor.
Këto zhvillime në Gjermani janë në përputhje me trendet në të gjithë Evropën, ku partitë nacionaliste dhe populiste kanë bërë fitime zgjedhore duke hedhur poshtë zgjidhjet në nivel të BE dhe duke bërë thirrje për kufij të mbyllur.
Në Itali, partia e Lidhjes nacionaliste duket se bën thirrje për koalicion të ri qeverisës me lëvizjen populiste Five Star Movement.
Dhe në Austri, Partia e Lirisë së ekstremit të djathtë po ushtron ndikimin e saj në politikat e migracionit si një anëtar i koalicionit qeverisës.
Nëse dikush do të dëgjonte retorikën e këtyre partive, mund të mendojë se refugjatët dhe emigrantët po derdhen në Evropë pa pengesa.
Por ndërsa Ballkani u bë një autostradë për azilkërkuesit që iknin nga Siria për në Gjermani dhe Suedi në 2015 dhe 2016, kjo rrugë u mbyll në mënyrë efektive kur Turqia ra dakord të strehojë refugjatët në këmbim të ndihmës financiare të BE.
Megjithëse gjendja e refugjatëve në Mesdheun Qendror vazhdon të bëj tituj gazetash, numri i emigrantëve që kalojnë nga Afrika e Veriut ka rënë ndjeshëm gjatë vitit të kaluar.
Megjithatë, imigrimi ka mbetur një çështje e nxehtë në të gjithë Evropën, për shkak të goditjes së krizës fillestare të refugjatëve, e cila ende reflekton në mendjet e votuesve.
Politika ka të bëjë me perceptimet, jo me numrat e papërpunuar. Dhe partitë populiste dhe nacionaliste kanë arritur të pikturojnë një pamje të një Evrope nën rrethim.
Në mjedisin e tanishëm politik, nëse Gjermania do të dërgonte refugjatë në Austri, atëherë Austria me siguri do t’i dërgonte ata përsëri në Itali.
Por kjo do ta kthente BE-në në të njëjtën situatë që ndodhej më parë, kur azilkërkuesit nuk po regjistroheshin gjatë mbërritjes në Itali dhe kur ishte më vështirë t’i kthesh ata në kufijtë e tjerë.
Në mënyrë të pashmangshme, situata do të degjenerohej në një rrëmujë të paqëndrueshme, me shtetet anëtare të BE-së përballë njëri-tjetrit dhe populistët që komandonin skenën qendrore.
Gjermania e Kohlit, nga ana tjetër, do të konsideronte dimensionin evropian të politikave të saj dhe do t’i formonte ato në përputhje me rrethanat.
Ajo thjesht nuk do t’i hidhte poshtë problemet e saj kombëtare për fqinjët e saj më të vegjël, sepse do të pranonte se siguria e tyre është sinonim me të vetin.
Sulmi ndaj vizionit të Kohlit nga forcat nacionaliste mund të ketë pasoja përtej debatit të imigracionit. Në lojë nuk është vetëm roli i Gjermanisë në Evropë, por edhe e ardhmja e integrimit evropian.
Një Gjermani që braktis trashëgiminë e Kohlit do të bëhej papritur një burim i pasigurisë së thellë, në vend të një bastioni të stabilitetit në qendër të Europës.
Me Perëndimin që tashmë është nën sulmin e Presidentit rus Vladimir Putin dhe presidentit amerikan Donald Trump, kjo është gjëja e fundit që ka nevojë Evropa.
Për të qenë të sigurt, kriza e menjëhershme ka gjasa të zgjidhet nëpërmjet një sërë kompromisesh të papërsosura – si në nivel të BE-së dhe brenda koalicionit qeverisës gjerman.
Kjo, në fund të fundit, shpesh është puna e BE-së, si në rastin e krizës sovrane të borxhit grek.
Çështja nuk ka gjasa të përfundojë atje. Gjermania e lëkundur në trashëgiminë e Kohlit është një prirje që është më e madhe se çdo çështje e vetme.
Por si debati i refugjatëve luan në javët e ardhshme do të zbulojë shumë për drejtimin e ardhshëm të Gjermanisë dhe për të ardhmen e Europës./Project Syndicate
Përktheu: Dr. Diana Skrapari