Policët hipin në tren. Duke kërkuar njerëzit, të cilët kanë kaluar ilegalisht kufirin austriako-gjerman, ata u kërkojnë pasagjerëve kartat e identitetit. Ato kërkojnë kudo, në çdo vagon, edhe në tualete.
“Pasaportat ju lutem”, thotë një polic i ri gjerman me edukatë në gjuhën angleze. Pasagjerët marrin me ngut çantat, por jo të gjithë kontrollohen. Shpejt bëhet e qartë se njerëzit nga Afrika, Lindja e Mesme dhe me pamje mesdhetare janë në krye të listës. Në mesin e tyre është një grup të rinjsh, që nuk kanë dokumenta. Jo të gjithë e kuptojnë se çfarë kërkon polici prej tyre. Më në fund njëri nga të rinjtë pyet: “A jemi në Gjermani?”.
“Po”, përgjigjet ky. Të rinjve mund t’ua dallosh lehtësimin në fytyrë. Edhe nëse ato duhet të largohen nga treni tani dhe e ardhmja e tyre është e pasigurt, duken se janë të lumtur që e kanë arritur qëllimin e tyre – qëllimin për të aplikuar për azil. Para se të rinjtë të largohen nga treni, një pasagjer u uron të paçin fat. Pastaj ato zbresin.
Kurrë nuk është vonë
Policët lëvizin – nga vagoni në vagon. Ato i shohin me shumë vemendje pasaportat e atyre, që kontrollojnë. Kryesisht janë burra dhe gra në moshë të re. Por është edhe një grup të moshuarish, të vendosur për të filluar një jetë të re në Evropë.
“Është e padrejtë”, i thotë një vajzë në tren shoqes së saj. “Por do të ishte shumë më keq për to, po t’i lije të vazhdojnë rrugën për në Mynih, pa ditur se ku mund të shkojnë”, i përgjigjet asaj një polic, që e ka dëgjuar. “Por mënyra nuk është në rregull”, përgjigjet ajo. Policët vazhdojnë kontrollin në tren, janë shumë të qetë dhe të sjellshëm.
Disa metra me tej policët gjejnë tre djem të rinj, që janë fshehur në banjo. Ndërmjet sedijve qëndron në këmbë një grua gjermane në mesin e të tridhjetave, e cila shtrëngon fort të birin dhe i përkëdhel kokën. Ajo nuk i përmban dot lotët.
“A mund t’ju ndihmoj?”, pyet gruan një polic. “Jo, jo,” thotë ajo, ndërsa i ikën zëri. “Ne i ndihmojmë këta njerëz”, e siguron ai. “Ne kujdesemi për to dhe pasi të jenë regjistruar, mund të shkojnë në Mynih për të bërë kërkesën për azil atje.”
Vetëm një numër
Kur treni del nga stacioni, jo më pak se 60 refugjatë gjenden në tokë në diellin përvëlues. Pak metra më larg rri ulur një grua e moshuar, që ndjek me sy kritik të gjitha veprimet duke ngrënë gjevrekun e saj.
Burrat dhe gratë presin me durim, derisa t’u vijë radha. Sepse secilit i lidhin në kyçin e dorës një shirit me një numër në të. Telefonat celularë, rripat dhe cigaret, policët i fusin fillimisht në qese transparente plastike, që mban të njëjtin numër si lidhësja në dorë.
“Duhej të largohesha shpejt”
Në rradhë qëndron edhe Charles, i cili ka ikur i vetëm nga Nigeria. “Kam lënë vendin tim, sepse ka aq shumë probleme atje”, thotë ai. 27-vjeçari ishte larguar fillimisht për në Libi. “Por atje ka luftë, kështu që duhej të ikja shpejt që andej. Dhe pastaj mora rrugën për në Lampeduzë”, thotë ai. Charles do të donte të punonte në Gjermani, në ndërtim, ose si murator. Më në fund i vjen radha dhe merr lidhësen në kyçin e dorës.
Një tjetër tren hyn. Por një polic u thotë kolegëve të tij se sot nuk do të kontrollojnë më trena.
Vapa vazhdon
Me numrin në kyçin e dorës njerëzit hipin në një furgon të madh të policisë, që i dërgon në një ish palestër.
Atje u japin për të ngrënë e për të pirë. Por skenat në sallë tregojnë se për të arratisurit nuk është e lehtë t’i shpëtojnë jetës, që donin ta linin pas. Dhjetra familje rrinë të shtrira në krevatë fushorë, duke u përpjekur të çlodhen nga strapacat e arratisë së gjatë. Shumë prej tyre mbajnë të veshur prej ditësh të njëjtat rroba në një temperaturë mbi 30 gradë. Ajri të zë frymën. Para se të mund të nisen për në Mynih, duhet t’u japin autoriteteve gjermane një fotografi pasaporte dhe gjurmët e gishtave. Ata kontrollohen edhe për sëmundje ngjitëse, si tuberkulozi, apo kolla e mirë.
“Te ne nuk ka liri”
Rosina 27-vjeçare është e ulur në një nga krevatët fushorë. Ajo ka ikur nga atdheu i saj Eritrea, duke shpresuar që të arrijë në Suedi. “Atje kam familje”, thotë ajo. Pastaj ajo merr frymë shkurt dhe thotë: “Pasi kryen studimet, nuk gjen punë. Te ne nuk ka as liri, ne nuk mund të themi atë, që mendojmë.”
Vajza e saj shtatëvjeçare është ende në Eritrea. Kur ajo flet për të, i qesh e gjithë fytyra. “Në qoftë se gjermanët e lejojnë, do ta marr këtu”, thotë Rosina. Arratisja do të kishte qenë shumë e rrezikshme për fëmijën. Rosina dhe burri i saj kanë bërë udhëtimin e rrezikshëm nëpër Mesdhe. 550 njerëz kanë qenë në anije. Të gjithë kanë mbërritur shëndosh, thotë ajo.
Në fund shikon rrotull, sikur do të jetë e sigurt se nuk e dëgjon askush dhe thotë me zë të ulët: “Për sa kohë duhet të qëndroj akoma këtu.” Por, sa kohë duhet të qëndrojë ende, askush nuk mund të thotë me siguri.
Një barrierë: Gjuha
Sepse sa shpejt kryhet procesi i marrjes të të dhënave, varet edhe nga fakti se sa shpejt mund të gjesh një përkthyes. Shpesh është i nevojshëm dikush, që zotëron një dialekt të caktuar. “Kjo ndonjëherë mund të zgjatë me orë”, thotë Rainer Scharf, zëdhënës i policisë në Rosenheim. “Këtu vijnë kaq shumë njerëz.”
Sapo mbaron regjistrimi i refugjatëve, ato marrin një certifikatë, me të cilën mund të udhëtojnë për në Mynih. Ndërsa disa refugjatë tani largohen, trena të tjerë mbërrijnë në stacionin hekurudhor të Rosenheimit me burra, gra dhe fëmijë, gjithë shpresë për azil. Punonjësit e policisë në Rosenheim do të sjellin ndoshta edhe nesër autobuzë me njerëz në palestër./DW
