Kryezëdhënësi i Sali Berishës, Alfred Lela, thotë se të majtët në pushtet sot krenohen me mundësit çeçenë që i dhanë medalje Shqipërisë në Olimpiadën e Parisit, por dikur ata talleshin me veriorët e Shqipërisë, duke i quajtur pikërisht çeçenë.
“E majta shqiptare, që nga “vullnetarët e Enverit” dhe deri tek ata të Edit (patronazhistët), projekton te lustra e së tashmes edhe ndryshkun moral të së shkuarës.
Kur i dëgjon sot të kthyer në filoçeçenë, të kujtohet fobia e tyre e dikurshme për “çeçenët”.
Më saktë, bashkatdhetarët e tyre nga veriu i Shqipërisë, të ngulitur në periferitë e Tiranës, kryesisht në zonën përreth Kamzës. Emri denigrues për këta ‘atletë të lëvizjes së lirë’ në vendin e tyre, ishte pikërisht ai qe sot lavdojne.
Në këtë term, “çeçenët”, paketohehsin dy kundërshtarë politikë. Njëri i brendshëm, kryetari i opozitës anti-komuniste (më vonë presidenti Sali Berisha), dhe një i jashtëm, populli i krahinës së Ceçenisë që, në vitet ’90, ne luftën për pavarësi u bë një kundërshtar i rreptë i Rusisë.
Për të majtën e Tiranës, e lindur nga jugosllavizmi dhe ushqyer nga stalinizmi, kundërshtarët e Rusisë nuk mund të meritonin veçse një emër pezhorativ. Kështu termi çeçen u bë një mjet përbuzjeje për të shpjeguar, jo vetëm rivendikimin e brendshëm pas rënies së kastes komuniste, por edhe nostalgjinë post-sovjetike në planin e jashtëm.
Sot termi “çeçen” është sheqerosur, nga nevoja e të kompleksuarit për të lustruar për veten një vend në kronikën e ditës.
Historia nuk ka rëndësi”, shkruan Lela.