Muli sot u shfaq vetë i pari në krye të rrugicës. Pasi mori kontrollin me mbledhjen e parë të kryesisë, ai urdhëroi që nuk do bëhej asnjë konferencë shtypi pa leje të tij.
Dhe për të shmangur përpjekjen e Luços dhe Belos për tu dukur si zot të selisë, sot i tha Aldos të dilte të fliste për tu treguar se pas tij ka disa vende bosh dhe pastaj
të gjithë janë njësoj.
Ndërkohë mori Presor Mondin në telefon dhe e ftoi tek Rrugica.
-Sot ke radhën për të folur i tha.
-Po unë sikur e bëra këngën tha Mondi.
-Me këngën je në rregull, i tha Muli, por sot duhet të flasësh.
-Dakord tha Presor Mondi. Sot s’po fle në drekë që të jem i motivuar.
Dhe ashtu bëri.
Presor Mondi u shfaq në krye të rrugicës i heshtur dhe me një pamje solemne. Shiu që binte pa pushim, e detyronte të mbante çadrën hapur.
-Ku ma gjete këtë ditë i tha Mulit?
-E është pak shi, tha Muli po se kam unë në dorë këtë.
-Ore unë nuk pyes nga shiu, tha, por puna është që këta mbajnë çadrat hapur dhe Doktori nuk më shikon që kam ardhur të flas për të. D.m.th. më ikën mundimi kot. Se unë për atë kam ardhur.
-Po mirë, kur të flasësh hiqe çadrën tha Muli dhe do t’i biesh në sy atij nga lart.
-Po duhet t’i mbyllin dhe këta të tjerët tha Presor Mondi.
-Do ta provoj, tha Muli po s’të jap fjalën. Se ka prej tyre që nuk duan ti shikojë njeri fare e jo më Doktori.
-Ndaj dyshoj që ma ke bërë kastile tha Presor Mondi, se do që të më ikë investimi im në këtë revolucion kot. Por unë do ta heq çadrën dhe sikur ta di që të bëhem ujë dhe të ngelem pa pirë sonte në darkë.