Në fillim ishin ‘mish për top’, thjesht punëtorë, pastaj u ngritën në gradë dhe u bënë “boksierë”, pastaj u bënë “bandë”, derisa morën në dorë të gjitha organizatat e tjera kriminale, përveç ‘Ndranghetës’.
Sot, mafia shqiptare është e fuqishme, e egër dhe e aftë. Ajo ka ngritur pasurinë e saj në periferi të Romës dhe prej këtu është zgjeruar në të gjitha portet që kanë rëndësi në veri të Italisë, por mbi të gjitha në Evropën veriore.
Në vartësi vetëm të kalabrezëve, në pak më shumë se dhjetë vjet shqiptarët janë rritur në mënyrë eksponenciale, nga një agjenci e thjeshtë krimi që furnizonte klikat e tjera me armë dhe burra për punët e pista, veçanërisht banditë dhe vrasësit, ata u bënë shpejt manovruesit e mëdhenj të italianëve dhe trafikut evropian të drogës.
Kështu, duke u marrë drejtpërdrejt me kartelet më të rëndësishme të drogës, i specializuar në logjistikën e transportit të drogës, duke garantuar dërgimin nga kontejnerët e anijeve drejtpërdrejt në qendrat e tregtisë së drogës dhe madje duke u bërë prodhues të drejtpërdrejtë të plantacioneve të kokainës në Ekuador dhe Peru.
Nga ana tjetër, marihuana është kultivuar prej disa kohësh.
Cila është forca e tyre kriminale, në çfarë konsiston diversiteti i tyre? Egërsia dhe përdorimi i paskrupullt i dhunës shoqërohet me një besueshmëri të madhe, e cila në Romë nuk është e dhënë as mes kriminelëve. Për të kuptuar se si pushtuan Spanjën, Holandën dhe Anglinë në një kohë të shkurtër, megjithatë, duhet të kthehemi disa vite mbrapa, në Acilia, një zonë e njohur në jug të Romës, drejt detit, ku një grup shqiptarësh, të cilët e kuptuan menjëherë se si bota është në mjedise të caktuara dhe veçanërisht në këtë qytet.
Lufta nuk ia vlen kurrë, duhet të bëhesh aleat pa shkelur në gishtat e askujt, duke qenë se ka kohë për t’u rritur dhe hapësirë që të gjithë të hanë mirë. Në fakt, shqiptarët u vunë menjëherë në shërbim të madhështorëve të nëntokës romake dhe familjeve të mëdha mafioze: Guarnera e Acilia, e lidhur me Casalesi, klani Camorra i Senese dhe familjet e Ndragheta-s, Bellocco.
Keep Watching
Në fund të fundit, elita kriminale siguron që të tjerët të pisnin duart dhe shqiptarët ishin shumë të zotë për ta bërë këtë, në fakt atyre mund t’u kërkohej gjithçka: të sillnin armë nga Ballkani, sa për të filluar një luftë, të transportonin ngarkesa droge nga Holanda në Romë në fundin e dyfishtë të makinave si dhe rrahja për vdekje ose qëllimi në kokë, pa humbur asnjë goditje, gjithmonë gati për t’u ekspozuar ndaj rreziqeve që për shumë kriminelë të tjerë nuk ishte e përshtatshme për t’i marrë.
Madje nuk është e nevojshme ta bëjmë këtë sepse atje ishte tashmë dikush që paguante për ta bërë atë për ta. Për më tepër, statusi i tyre pa shtetësi në Romë i lejonte ata të mos kishin lidhje të veçanta me territorin dhe për këtë arsye të mund të ishin me të gjithë, por nuk i përkisnin askujt.
Sandro Guarnera, një anëtar i klanit me të njëjtin emër nga Acilia, i përgjuar teksa fliste me një nga bashkëpunëtorët e tij – si pjesë e operacionit Gico të Guardia di Finanza të quajtur Lojra Kriminale – bëri një krahasim mes dy shqiptarëve që punonin për të, Orial Kolaj dhe Elvis Demçe, duke pyetur veten se cili nga të dy ishte më i rrezikshmi.
“Elvisi ia hoqi syrin dikujt, nuk e di nëse ia del Oriali”, thotë ai dhe tjetri i përgjigjet: “Orial është makineri lufte! Orial vërtetë duhet ta qëllosh për ta ndaluar”.
Orial Kolaj është një boksier shqiptar i cili ka marrë nënshtetësinë italiane që prej vitit 2012, disa herë kampion italian dhe i Komunitetit Europian në kategorinë e lehtë të rëndë, aktiv në baterinë shqiptare të Acilia-s, por edhe në atë të Ponte Milvio-s me në krye Fabrizio Piscitelli-n, për të gjithë.
Diabolik, lideri i ultrasëve të Lazios, u vra më 7 gusht 2019 në një park publik.
Elvis Demçe, edhe pse i aftë t’i nxirrte syrin rivalit me duar të zhveshura, nuk ishte ende një lider, por shpejt do të bëhej një nga më të pamëshirshmit. Demçe, i cili e quan veten Spartaco, është tani në burg, i arrestuar nga njësia hetimore e Karabinierëve në via In Selci ndërsa po planifikonte, së bashku me aleatin e tij Alessandro Corvesi, një ish-lojtar në ekipin Primavera të SS Lazio, një sulm – i kryer ndoshta me pushkë lufte për të frenuar pengesën e përfaqësuar nga eskorta – te një gjykatës, prokurori Francesco Cascini, fajtor për kryerjen e disa hetimeve në lidhje me ta.
Karabinierët e Njësisë arrijnë ta arrestojnë në kohë dhe në prag të një sherri të përgjakshme, që nisi me zbulimin e trupit të djegur në makinën e Cristian di Lauro, njeriu i Ermal Arapajt, një tjetër rival shqiptar i Demçes dhe që kishte marrë vendin e tij në sheshet e trafikut të drogës, ndërsa ai u ndalua.
Më pas, kur u lirua, ai shpalli: “ISIS është jashtë”, duke i shpallur luftë kujtdo që pengonte synimet e tij megalomane ekspansioniste, ambicie të cilat, megjithatë, kohët e fundit në burg dikush duhet t’i ketë bërë të zvogëlojë, në një mënyrë ose në një tjetër, por në çdo rast pa e bërë shumë delikate, sipas raportimeve.
Nga brenda burgut qarkullojnë disa thashetheme, të cilat do të shpjegonin edhe transferimin e tij në një institucion tjetër të vuajtjes së dënimit.
Mirëpo, pionieri i mafies shqiptare në Romë është Arben Zogu, i njohur si Riccardino, i konsideruar sot një figurë apikale e krimit transnacional, ngritja e të cilit nis, siç thoshin, nga Acilia, së bashku me klanin Guarnera, nga i cili ishte krah i dhunshëm, i përdorur për të imponuar makinat e fatit në tregun romak, dhe më pas u zgjerua në mënyrë progresive në mbledhjen e borxheve dhe trafikun e drogës në të gjithë qytetin, duke krijuar lidhje me kriminelët që kishin rëndësi, padyshim duke përfshirë Sienezin dhe Fabrizio Piscitelli, për të cilët Zogu punonte gjithashtu, duke frekuentuar, si shumë shqiptarë të tjerë, kurbën veriore të Lacios.
Por Riccardino merr gradat e vërteta kriminale në burgun në Avellino, ku fiton nderimin dhe respektin e Rocco Bellocco, të klanit shumë të fuqishëm Rosarno me të njëjtin emër, i cili e bën të ulet në tavolinat e duhura dhe e akrediton në familjet e tjera të Piana di Gioia Tauro. Për Zogun dhe njerëzit e tij është kërcimi përfundimtar në ligën e parë të krimit.
Shqiptarët nuk quhen më “boksierë” të thirrur për të qëlluar apo thyer kocka, kur i shkon më mirë viktimës, por janë bërë agjentë të besueshëm droge, furnizues të kokainës, hashashit dhe marihuanës, të cilat i importojnë direkt dhe pa asnjë ndërmjetësim.
Me ‘ndrangheta’ përshtatja është perfekte: kalabrezët garantojnë mbërritjen e lëndës narkotike në porte dhe shqiptarët e nxjerrin të sigurt dhe sigurojnë dorëzimin e saj, të parët kontrollojnë portet fitimprurëse të Italisë së Jugut, të dytët morën ato në Evropën veriore, Hamburg, Roterdam, Antëerp, Valencia, por edhe me këmbë në ato të Civitavecchia, Livorno dhe Genova.
Për më tepër, shqiptarët mund të mbështeten në një ekip “eksfiltruesish” shumë të aftë, akrobatë të vërtetë që ngjiten mbi mure, hyjnë në porte dhe me ndihmën e bazave nxjerrin drogën nga kontejnerët për ta çuar në destinacionin e tyre. Lidhja mes mafies shqiptare dhe ‘ndranghetës’ lidhet në radhë të parë me interesat ekonomike, por nuk është vetëm kjo, të dyja i përgjigjen një kodi që ka rregulla të përbashkëta, duke filluar nga lidhja e gjakut dhe heshtja, në fakt nuk ka të penduar.
Shqiptarët e quajnë “besa” dhe do të thotë “nder” dhe konsiderohet një kontratë e pazgjidhshme që zgjidhet vetëm me vdekje.
Në vitin 2015 Arben Zogu u arrestua, ndonëse sot është i lirë të lëvizë dhe qarkullojë në të gjithë Evropën, me vetëm ndalimin e hyrjes në Itali për dhjetë vjet, që nuk është një kufi i madh për biznesin, duke qenë se shqiptarët mund të llogarisin në sisteme shumë të rafinuara të enkriptuara, komunikime në të cilat hetuesit nuk mund të depërtojnë në asnjë mënyrë, siç është platforma K-line.
Arrestimi i Zogut u hapi dyert pasardhësve të tij, duke filluar nga togeri i tij më i besuar, kushëriri i tij Dorian Petoku, gjithashtu i përfshirë në grupin e Diabolik, me të cilin, duke demonstruar vlerën kriminale dhe peshën e fituar, mori pjesë në një drekë në Grottaferrata, së bashku me një bos tjetër. Salvatore Casamonica për të organizuar transportin e pothuajse 7 tonë koka të pastër nga Kolumbia.
Në atë takim Casamonica dhe Piscitelli vulosin një grup mafioz që ka të bëjë me tabelën e shahut Ostia, secili duke vepruar si garantues për një pjesë dhe Dorian Petoku është aty për të ndihmuar, si bosët e tjerë. Sa keq që në atë tavolinë ishte ulur edhe “Francezi”, një i infiltruar i fshehtë i Gicos, i cili regjistron gjithçka me një mikrofon të fshehur në takën e këpucës.
Dorian Petoku, i përfshirë në disa hetime, duke përfshirë edhe “kriminelin Grande Raccordo”, u arrestua në Shqipëri në vitin 2019, por autoritetet italiane arritën të siguronin ekstradimin e tij vetëm pas dy vitesh lidhje me autoritetet shqiptare. Pasi mbërriti më në fund këtu, pas një viti burg, gjykata vendos t’i besojë certifikatave të tij mjekësore që rekomandojnë transferimin e tij në një komunitet terapeutik, pavarësisht mendimit të qartë të kundërt të Prokurorisë së Romës.
Kështu Petoku u transferua fillimisht në Morlupo dhe më pas në Nola, nga ku jo vetëm vazhdoi të jepte urdhra dhe udhëzime, i rrethuar nga të njohur të vjetër që ishin rastësisht të pranishëm në të njëjtin komunitet, por më 8 dhjetor të kaluar ai u arratis duke hequr byzylykun elektronik.
Një arratisje domethënëse, e cila ndoshta e gjen shpjegimin e saj në një ngjarje që po trondit botën e krimit romak e më gjerë: pas vitesh heshtjeje dhe një klime heshtjeje, në fakt, një peshkaqen trafikant droge ka vendosur të bashkëpunojë, duke mbushur faqe raportesh.
Ky është Fabrizio Capogna, i cili po u tregon magjistratëve dhe policisë për sistemin në krye të trafikut të drogës, të menaxhuar nga pesha të rënda të krimit romak si Peppe Molisso dhe Leandro Piscitelli dhe nga figura të tjera të larta të mafies shqiptare, si Lolli da. nga njëra anë dhe nga ana tjetër Renato dhe Aldo, të cilët nuk ndodhen më në Itali (natyrisht), por që do të ishin identifikuar nga hetuesit./ Marrë nga La Stampa, përkthyer nga Albanian Post