Nga Ilir Yzeiri
Limos Dizdari, kompozitori dhe muzikanti i njohur, duket se e kapërceu gjendjen e vështirë shëndetësore në të cilën ishte kredhur para disa kohësh për shkak të kovidit. Lajmi për shtrimin e tij në spitalin « Shevqet Ndroqi » u dha herët. Madje u tha që virusi e kishte goditur jo lehtë dhe se ai, pas një farë kohe, kishte kaluar edhe në intubim.
Para se të ndodhte kjo, unë u takova me të diku në një bar në Tiranë dhe ai po më tregonte kalvarin e vuajtjeve me Pallatin e Kulturës në Ksamil. Asnjëherë nuk e kam kuptuar se çfarë ka ndodhur realisht aty.
Di vetëm projektin e Limozit për ta ruajtur atë institucion si një vend ku mund të jepeshin koncerte, shfaqje, pra si një vatër që do të mblidhte artdashësit për të dëgjuar koncerte me pjesë muzikore. Mirëpo, gjithë ky projekt ishte shembur dhe Limozi ishte kthyer në Tiranë. Ishte shembur në fakt Shtëpia e Kulturës në Sarandë.
Shtrimi në spital dhe prekja nga kovidi, ndoshta, mund të kenë ardhur edhe nga lodhja e stresi që kishte ato ditë Limozi.
Sot vajza e tij shpërndau lajmin dhe një foto të Limozit me personelin që i shpëtuan jetën kompozitorit të njohur. Alda ishte thellësisht e prekur nga kujdesi në atë spital dhe thoshte se mjekët e gjithë personeli kishin bërë mrekullinë. Edhe ashtu të intubuar e kishin operuar në zemër duke i vendosur jo një, po katër unaza. Gëzimi i saj dhe emocioni që ajo transmetonte na mbushi sytë me lot të gjithëve edhe ne miqve e të njohurve të Limozit.
Kështu, fati apo jeta e një personazhi të njohur, nganjëherë, të shfaqet si një tekst apo si një fragment i librit të madh të vendit tënd. Aty gjen historinë e ngatërruar të pronave në këtë vend, luftën e egër që bëhet sidomos në jug për të mos lënë në këmbë asgjë nga ajo që ishte më parë.
Ksamili është simboli i kësaj katrahure. Në fatin e Limozit është edhe një lloj nostalgjie për një kohë që në imazhin kolektiv të një pjesë të mirë shqiptarësh kishte rregull dhe muzikë. Edhe në këtë kohë të krizës së rëndë të muzikës së lehtë te ne, Limozi të kujton këngët me melodi të dëlirë e të bukur të një kohe atipike.
Por, nëse dy kapitujt e parë janë kompleksë dhe të ngatërruar, kapitulli i tretë është një rrëfim i mrekullueshëm për mjekët tanë të cilët në këta vjet të mbushur me narrativën e së keqes shkëlqejnë me profesionalizmin, përkushtimin dhe dinjitetin. Edhe në këtë rast Limozi si një fragment Shqipërie e tregon me shumë dinjitet këtë copëz të Atdheut të bukur.
Alda, vajza e Limozit, ka premtuar që, në shenjë nderimi për mjekët e siptalit « Shevqet Ndroqi », të japë aty një koncert falas për personelin dhe pacientët.
Nuk do të kishte gjë më të bukur për ta përmbyllur novelën e Limozit, por Alda duhet të mos harrojë që në koncertin e saj krahas noatve dhe tonaliteteve me dritë të gjejë rast e të luajë edhe ndonjë tonalitet që shijohet në errësirë, në mënyrë që të kujtohemi gjithmonë se ky vend ka vërtet dritë shumë, por ka edhe errësirë me bollëk