Ishte politikani, diplomati, publicisti dhe një prej delegatëve të shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë, më 28 nëntor 1912.
Eqrem bej Vlora njihet si një mbështetës i njohur i Fuqive Qendrore gjatë Luftës I, arsye për të cilën edhe u arrestua nga italianët, por u bë më pas, promotor i marrëdhënieve të ngushta midis Italisë dhe Shqipërisë. Në vitin 1924, deputet i Vlorës në Asamblenë Kushtetuese dhe Më 1925, senator Eqrem bej Vlora ka shërbyer në misione të ndryshme diplomatike.
Por, si e vlerësonte historiani shqiptar, i cilësuar si ”beu i fundit”, mishërim i aristokracisë së mirëfilltë shqiptare, figurën e mbretit Zog. Ai do të shkruante kështu, për Ahmet Zogun:
… Në krahasim me bejlerët e tjerë, Zogu nuk kishte mjete, madje mund të themi, ishte i varfër.
Por kishte gjëra të tjera që nuk i kishin ata: Ishte më i zgjuar, më trim, më energjik, më serioz, më bindës dhe më popullor se ata. Se ç’përfaqësonte ai në të vërtetë, asnjëri nga ne nuk e dinte mirë, por paraqitja e tij ishte aq bindëse, rrezatonte aq epërsi dhe ai vetë besonte aq fort në misionin dhe në të ardhmen e vet, saqë ishte e vështirë t’i shmangeshe fuqisë tërheqëse të personalitetit të tij.
Inteligjenca natyrore e këtij njeriu ishte e mahnitshme.
Edhe kur ia donte puna të gjykonte dhe zgjidhte probleme shumë të vështira dhe të huaja për të, ai rrallë gabonte. Sikundër edhe në shoqëri me njerëz shumë më të kulturuar ai nuk bënte kurrë figurë të keqe. Por përveç inteligjencës, ajo që i jepte atij epërsi të padiskutueshme mbi gjithë të tjerët ishte mungesa e çdo ndjesie. Ahmet Zogu as ka dashuruar, as ka urryer kurrë. Veprimi dhe sjellja e tij i nënshtroheshin gjithnjë kontrollit të një mendje të ftohtë dhe praktike, udhëhiqeshin gjithnjë dhe vetëm prej interesave të tij …
… Ahmet Zogun mund ta duash apo ta urresh, por nëse do që të jesh i paanshëm, duhet t’i njohësh atij një meritë: ai qe një “njeri i madh”, jo vetëm për përmasat shqiptare, por edhe në këndvështrimin ballkanik. Mund të gjesh plot gabime, lajthitje dhe mangësi në mendimin dhe veprimin e tij, por ai mbetet megjithatë një personalitet i rëndësishëm, madje më duhet të them, personaliteti më i rëndësishëm në historinë shqiptare./Konica/