Nga Bedri Islami
Pas tronditjes së parë dhe qëndrimeve më shumë emocionale, çka ishte e natyrshme dhe e pritshme, tani vjen koha e qëndrimit serioz, të thelluar dhe duke menduar për vështërsitë që mund të dalin nga aktakuza e Prokurorit të Specializuar ndaj disa figurave të njohura të luftës dhe të politikës në Kosovë, mes të tjerëve, të cituar nga njoftimi zyrtar, edhe presidenti Thaçi, Kadri Veseli, lideri i PDK-së, forca politike e dalë në fillimet e saj nga luftëtarët e lëvizjeve çlirimtare, sidomos nga Lëvizja Popullore e Kosovës, dhe të tjerë, emrat e të cilëve janë një enigmë e lënë qëllimisht në hije, jo vetëm për të ngjallur të papriturat, por që i gjithë faji, sipas prokurorit, të rëndojë në dy figura të njohura.
Kanë qenë e mbeten tri qëndrime ndaj çështjes Thaçi, nëse mund ta quajë kështu, ashtu si ka edhe tri mundësi në vazhdimin e saj.
Qëndrimi i parë ishte ai i bashkëpunëtorëve dhe bashkëluftëtarëve të tyre, të cilët, ashtu si edhe në raste të tjera, ndjehen të tradhtuar, pasi e gjithë godina që është ngritur nga vetë Kuvendi i Kosovës, ku Thaçi dhe Veseli ishin determinues, që ndjek, heton dhe akuzon vetëm shqiptarët, u duket dhe është monstruoze dhe e pajustifikuar.
Për 178 të vrarë apo të zhdukur realë nga shqiptarët e Kosovës është NJË shtetas me kombësi serbe apo të supozuar si bashkëpunor të tyre. Është një raport përmbytës, që synon pa asnjë dyshim të ndryshojë atë që ka ndodhur në Kosovë dhe që ngjalloi reagime të pamasa në botën mediale.
Reagime të tilla ka pasur dhe do të ketë edhe në raste të tjera, ku figura të njohura të luftës janë akuzuar dhe burgosur, qoftë në struktura ndërkombëtare, rasti Haradinaj, rasti Limaj, ku nga gjashtë të akuzuar u “gjet” fajtor vetëm një luftëtar që nuk ishte në asnjë hierarki ushtarake, por edhe kur janë akuzuar apo dënuar në Kosovë nga struktura ndërkombëtare, si rasti i drejtuesve të luftës në zonën operative të Llapit, në zonën operative të Drenicës apo me figura të njohura nga zona operative e Dukagjinit.
Në fakt janë hetuar, akuzuar dhe dërguar për gjykim liderë nga tri zonat ku ka pasur më shumë luftime, ku masakrat serbe kanë qenë më të mëdha dhe në të cilat janë bërë akte të pashembullta të krimit të organizuar shtetëror serb, por edhe nga paraushtarakë, të cilët menduan se po i jepnin dëbimin e fundit bashkëvendësve të tyre.
Në kohën kur shteti serb ngre padi dhe dërgon mijra faqe për rreth 100 të humbur, analistë kontroversë në Shqipëri e katërfishojnë numrin e tyre, duke e akuzuar UÇK-në për rreth 400 serbë të zhdukur, sikur ata të ishin pjesë e kancelarisë së Beogradit, si pjesë mediale e tyre.
Qëndrimi i dytë ishte ai i kundërshtarëve politikë të Thaçit, në Shqipëri apo në Kosovë. Disa me mllef të habitshëm, dhe jo rastësisht ata, edhe në të shkuarën kanë qenë pjesë e strukturave kundër luftës çlirimtare, dhe të tjerë me cinizmin politik që mendojnë se i afrojnë me pushtetin.
Thaçi, Veseli apo të tjerë, nuk do të gjykohen për mendimin e tyre politik e as për debatet që kanë bërë me kundërshtarët e tyre politikë; ata nuk do të mund të merren të akuzuar se kanë qenë pjesë e korrupsionit politik apo financiar në Kosovë, gjithnjë nëse është e vërtetuar; askush nuk do të hetojë për mënyrën se si ata janë bërë drejtues të UÇK-së, por, dhe kjo është thelbi i gjithçkaje, për krime të supozuara që kanë ndodhur gjatë dhe në vitin e parë të pasluftës.
Në Tiranë, për fat të keq, por jo e papritur, ish drejtuesi i PD-së, Berisha, kur është menduar se në fund të fundit do të gjente mënyrën e reagimit të tij përmes heshtjes, bëhet zëdhënës i një rryme politike që e dërgon drejt atyre që edhe mohojnë luftën e zhvilluar. Ka qenë e pritshme, pasi ai, Thaçi, është kundërshtar politik i Berishës dhe mes tyre ka qenë e ndezur një luftë akuzash që nuk i bëri nder askujt, pasi, jo vetëm ishin të vonuara, por nuk ndryshonin asgjë nga ajo që dihej.
Në Kosovë kundërshtarët ndaj presidentit Thaçi njihen, ata e kërkuan me ngulm arrestimin e tij, lobuan për këtë aktakuzë, gjithnjë me shpresën e pushtetit, njëjtë si kishin bërë që në ditët e luftës aleatët e tyre të djeshëm politikë, me të cilët u ndanë sepse nuk mund të bashkoheshin.
Nëse në dosjet e paraqitura një ditë do të ketë informacione nga organizata “Sigurimi i Atdheut”, apo nga “militantë” opozitarë, askush nuk pse habitet nga kjo. Mllefi njerëzor është edhe mllef politik dhe nuk merr parasysh asgjë tjetër. Shërbimi që i kanë bërë rrjedhshëm pushtetit të dëbuar serb përmes strukturave misterioze është i mjaftueshëm për të qenë në një ditë të nesërme, të dënuar, në mos tjetër, historikisht.
Analistë, të njohur si grupi anti Ramë, janë bërë zëdhënës të qëndrimit anti Thaçi, jo se e dinë të vërtetën, megjithëse disa prej tyre kanë akses të mjaftueshëm në materialet e strukturave të posaçme të Serbisë, por, më tepër se kaq, ata kanë qenë për përmbysjen e Thaçit me çdo kusht, duke ndjekur radikalizmin në Kosovë dhe mbështeturt Kurtin, të cilin, një ditë të ardhshme, nëse gabon e afrohet me Ramën, do i hidhen sipër me të njëjtin mllef.
Përgjithësisht ky grupim analistësh, që edhe gjatë luftës ishin cinik, përtallës, mburravecë dhe ndonjri prej tyre lehtësisht i shitshëm, që njëcditë mbështet opozitën, sidomos kur është thellësisht radikale dhe ditën tjetër e sulmon,kur mendon se po bëhet më e arsyeshme, pas dënimit të Thaçpit shohin edhe rënien e Ramës.
Nuk shohin dhe as duan të ia dinë se çfarë humbet Kosova nga ky mllef, çfarë është e vërteta, çfarë në fakt ka ndodhur dhe si ka ndodhur.
Ata e përceptojnë luftën si një shetitje në katet e larta të lokaleve komfortë dhe modernë, ku mund të diskutohet duke pirë kafe dhe duke gjykuar si të ishin marshallë të njohur të luftës.
Qëndrimi i tretë , kësaj here zyrtar, ishte ai i shtetit shqiptar, që , aq sa ishte butaforik dhe emocional, aq ishte edhe i padobishëm. Pas duartrokitjeve parlamentare ka më sumë se një zemërim, dhe, nëse do të ishin bërë detyrat e shtëpisë që nga mbarimi i luftës për sqarimin e akuzave që lidhen me ngjarje në teritorin shqiptar, atëherë shumë gjëra do të kishin qenë më të dobishme.
A është fajtor Hashim Thaçi?
A është fajtor Kadri Veseli?
A janë fajtorë “ të tjerët”, si thuhet në njoftimin e prokurorit të Specializuar?
A është e saktë enigma se i gjithë zingjiri komandues i Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës është i hetuar, i listuar dhe mund të jetë një ditë i akuzuar?
Akuza ndaj tyre a do të jetë edhe akuzë ndaj vetë Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe përpjekjeve në disa dekada të shqiptarëve të Kosovës që të jenë të mosvarur, të lirë, për një jetë të denjë?
Lufta nuk ka qenë fillimi i gjenocidit në Kosovë, por akti i fundit i tij.
Që nga fundi i vitit 1944 dhe deri në qershorin e vitit 1999 , pra në disa dekada, të vrarët shqiptarë nga shovinizmi serbomadh është mbi 60 mijë vetë. Më pas se një e treta u vranë gjatë luftës. Pasuria e grabitur, qoftë përmes pronave, por edhe e pagesa të kontributeve pensionale është në disa dhjetra miliardë euro. Mijra vetë janë përdhunuar, grabitur dhe zhdukur.
Carla del Ponte, edhe kur ishte kryeprokurore e shtetit zvicerian, ishte njëra ndër kundërshtaret më të egra ndaj pavarësisë së Kosovës; është e vetmja në të gjithë stetet europiane që ndaloi me ligj veprimtarinë mbështetëse ndaj luftës dhe viktimave dhe, në fund, pasi nuk arriti të provojë asnjë nga akuzat e saj, më tepër politike, la pas vetes një libër të turpshëm, tek i cili po mbështeten, mjerisht, edhe njerëz të politikës dhe të mediave në Shqipëri.
Sido që të trajtohet nga kancelaritë europiane aktakuza ndaj disa figurave të njohura, pra, edhe kur theksohet se ajo është për individë të veçantë dhe jo për UÇK-në, ajo, jo tërthorasi, por drejtpërdrejtë rëndon mbi këtë të fundit.
Ka mjaft njerëz në Kosovë, mes tyre edhe miq të mi , të shumë dekadave, sidomos në vite të vështira, që nuk janë të këtij mendimi, që nuk e kanë njohur kurrë Thaçin si drejtues të Ushtrisë Çlirimtare, megjithëse kanë bërë pjesë në një organizatë dhe këtë nuk e kanë bërë tani, por që në krye të herës, kur lufta ende nuk kishte filluar.
Ata, megjithëse të paktë, janë respektuar në qëndrimet e tyre, i kanë shtruar këto probleme haptas, disa herë me shkrim, sepse kanë qenë pjesë e një lëvizje të hapur nga mendimi dhe qëndrimet, e megjithëse strukturat e larta drejtuese nuk i kanë miratuar, përsëri janë në të drejtën e tyre të qëndrojnë në këtë mendim. Vendimet e struktuave drejtuese të luftës, si Këshilli i Përgjithshëm dhe kryesia e LPK-së, nuk mujnd të hidhen poshtë e të lihen anash nga ngjarjet që kanë ndodhur.
Por Thaçi, Veseli e të tjerë nuk do të hetohen, akuzohen e ndoshta gjykohen se kanë qenë apo jo realë në poziconet që kanë patur.
Ata, në sytë e botës politike e mediale ndërkombëtare, por edhe tek të tjerë, kanë qenë drejtues të strukturave të larta të UÇK-së, anëtarë të Shtabit të Përgjithshëm, të Drejtorisë Politike, drejtues politikë dhe ushtarakë, dhe përmes këtij pozicionimi do të trajtohen.
Nëse naivisht mendohet se bota politike e juridike do të ndajë luftën e zhvilluar përmes dy strukturave, kjo është dëshirë vetjake, por jo realitet politik.
Askush nuk e di se çfarë aktakuze është ngritur ndaj të tjerëve, të cilët mund të jenë po ashtu drejtues të lartë, ndaj Thaçit dhe Veselit.
Vetë Thaçi do ta mësojë në fillimin e javës së ardhshme, kur do të pyetet nga gjykatësi special.
Askush nuk e di se si është perceptuar ajo pjesë e hetimit që ka të bëjë me veprimtarinë e Kadri Veselit, të luftëtarëve të tjerë, emrat e të cilëve pas disa kohësh do të jenë të njohur dhe njerëzit do të mësojnë se kjo nuk është më punë me dy a tre vetë, që nuk do të ishin domethënia e UK-së, por me disa nga figurat, pa të cilat nuk mund të ketë histori të luftës.
Përsonalisht unë besoj në pafajësinë e Hashim Thaçit!
Përsonalisht unë besoj në pafajësinë e Kadri Veselit!
Përsonalisht unë besoj në pafajësinë e “ të tjerëve”, pavarësisht se cilët është përpjekur të fshehë prokurori i Specializuar!
Jo vetëm se jam mik i tyre dhe kam qenë pjesë e strukturave të larta politike të luftës, por sepse i gjithë programi, mendimi, qëndrimi i UÇK-së ka qenë kundër dhunës.
Në majin e vitit 1998 heroi i Kosovës, Fehmi Lladrovci, duke dhënë intervistë në BBC do të deklaronte haptas se, “Le të tregojnë pushtetarët serbë një rast të keqtrajtimit të tyre… ne armët nuk i kemi marrë kundër popullisë civile, por kundër makinerisë vrasëse të Millosheviqit…”
Në shkurtin e vitit 1999, në Rambuje, pala serbe paraqiti një listë me vetëm 5 civilë të zhdukur, nga të cilët tre jetojnë ende,megjithëse kanë masakrues të popullsisë civile shqiptare.
Jam i prirur të besoj në pafajsinë e gjithë luftëtarëve të UÇK-së!
Ngutja për t’i shpallur fajtorë apo të pafajshëm, për të bërë rolin e hetuesit, prokurorit apo gjykatësit, në mos tjetër është delikuencë mendore dhe qytetare; është rendje pas një fakti që mund të mos jetë i tillë dhe mbështetje për akuzën që mund të jetë e rreme.
Nëse nesër do të bëhen publike gjithë materialet e dërguara nga shteti serb kundër Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, askush të mos habitet kur mes mijrave e mijrave faqeve do të gjejë edhe shkrime medialë, deklarata politike, akuza monstruoze, pa asnjë fakt por mbi hamendje, pikërisht nga “ të zemlruarit” e sotëm të Tiranës apo një skotë në Kosovë.