Ashtu si miza pas m*tit që e ndjen erën dhe e gjen ngado që vjen, edhe politika e një tufe, që tashmë ka ndrruar qindra herë surrat dhe emër, e së fundi mund të quhet opozita rrugaçe, sepse edhe “e rrugës” është emër i butë, për çfarë përfaqësojnë këto mbetje që e drejtojnë, që nga Saliu e Luli, Monika e Petriti, Mediu dhe Nardi, e deri tek Dashi, Idrizi dhe Vangjeli.
Sjellja e tyre rrugaçërore u vërtetua sot më shumë se kurrë. Megjithëse janë të diskretituar dhe të urryer në opinion, ata nuk ndalojnë së mashtruari, vjedhurI dhe dëmtuari demokracinë dhe qytetarët. Pasi nuk u ka ngelur asgjë për të bërë, sepse nuk kanë as ide e as ideal, ato i’u qepën një kauze që nuk kishte lidhje fare me këta… ajo e çështjes së Teatrit Kombëtar.
Mirë apo keq, kjo çështje duhej të zgjidhej mes komunitetit të artistëve, grupeve të interesit që përfaqësohen nga shoqëria civile dhe ekspertëve të trashgimisë kulturore. Por me ndërhyrjen e këtyre “orlave”, që fluturojnë mbi viktima, çështja mori drejtim politik dhe fundi ishte i ditur… fiton i forti, teatri u shëmb me apo pa të drejtë, sot u varros.
Sa lot “derdhën” Monika dhe Luli dhe shumë ushtarë të tyre, që kurrë në jetën e tyre nuk kishin parë një akt teatral në atë godinë, por më shumë duhet të vajtonin ata që e kishin seriozisht, kauzën e rikonstruksionit. Duhet të derdhin dhe lot turpi, se si i mashtruan e i dërguan drejt “humbjes” me guxim.
Duke i ndjekur sot drejtuesit e opozitës rrugaçe vërtet mbetesh i shokuar, kur premtojnë se pas varrosjes, nuk do ketë lindje… Teatri i ri nuk do të ndërtohet, sepse nuk do e lejojmë ne!
Përgatituni për një kauz të re, që nuk është as e artistëve as e shoqërisë civile, e as e qytetarëve… atë të luftës me fadroma e traversa, me firma e pronarë, ashtu siç bëtë dikur te Parku i Liqenit, Sheshi Skënderbej, Stadiumi Arena apo dhjetra vepra të tjera. Në fund do keni të njëjtin fat të keq o protestues të gënjyer dhe zhgënjyer, nëse këto palaço nuk i largoni nga vetja./Ekskluzive.al